21 listopad
-Dobra, więc kupi Pani indyka i przywiezie go dziś
wieczorem? – Zapytałam rozmawiając z mama Iana przez telefon.
-Pewnie córeczko. – Powiedziała radośnie. – Mam
sprawdzone źródło z dużymi, pięknymi indykami.
-Bardzo dobrze. W takim razie do zobaczenia wieczorem,
całuję. – Rozłączyłam się chowając telefon do kieszeni. Byłam w trakcie pisania
listy zakupów na zbliżające się święto dziękczynienia. Punkt pierwszy z listy
to oczywiście indyk - najważniejsze jest to, aby był na tyle wielki, żeby cala
rodzina się najadła podczas przyjęcia i żeby jeszcze zostało wystarczająco dużo
mięsa na kanapki w piątek, na dobra zupę w sobotę i szybkie risotto w niedziele.
Punkt drugi, dynia. Oczywiście wedle tradycji to istotne, aby Pani domu
przygotowała placek z dyni podczas rodzinnego spotkania w taki sposób, aby cały
dom wypełnił się przepięknym zapachem. Oczywiście są także zwolennicy
szarlotki, a więc będę w tym roku prawdziwym cukiernikiem. Kolejnymi punktami
były kolejno składniki potrzebne do sosu żurawinowego i pieczeniowego,
składniki do stuffingu, czyli nadzienia do indyka oraz słodkie ziemniaki do
puree. Robienie listy przerwał mi dzwoniący telefon.
-Halo?
-No cześć przyjaciółeczko. Ładnie to tak się nie odzywać?
– Zapytała Sarah z totalnym wyrzutem w głosie.
-Wybacz, miałam masę rzeczy na głowie.
-Tak? Czy ta masa rzeczy ma jakieś 180cm wzrostu,
hipnotyzujące oczy i imię na literę „I”?
-Jesteś głupia. – Zaśmiałam się. – Chociaż on także jest
na liście masy rzeczy. Swoją drogą, dostałam od niego mieszkanie. Cały tydzień
żyję na dwa domy, bo codziennie przywożą mi jakieś meble.
-Mieszkanie? Zwolnił Cię?
-Nie, no coś Ty. Po prostu, taki prezent.
-Chojnie całkiem. – Zaśmiała się. – Nie masz tam za
dobrze? Chyba będę musiała z powrotem zabrać Cię do Nowego Yorku!
-Nie wiem czy ktokolwiek stąd Ci na to pozwoli. – Parsknęłam
śmiechem. – Święto dziękczynienia w domu spędzasz?
-Owszem, w tym roku znów u nas. Mama już pęka z radości.
Słuchaj, kończę już, bo za chwilę mam spotkanie. Zadzwonię wieczorem, buziaki.
– Rozłączyła się. Uśmiechnęłam się sama do siebie i odłożyłam telefon na blat.
Po chwili do kuchni wszedł Ian wyrazi czymś zdenerwowany.
-Mogę Cię prosić do swojego gabinetu? – Zapytał szorstko
wsuwając dłonie do kiszeni.
-Jasne. – Uśmiechnęłam się zdziwiona i poszłam za nim.
Usiadłam wygodnie na skórzanym fotelu i przyglądałam się jak spokojnie otacza
swoje biurko.
-Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć?
-Powiedzieć, o czym? – Spojrzałam na niego.
-O tym. – Rzucił plik dokumentów. Patrzyłam na niego
dłuższą chwilę nie wiedząc, o co chodzi. Wzięłam do ręki i zamarłam.
-Odwyk. Szpital psychiatryczny. Kradzieże. Coś jeszcze?
Może usunięta ciąża? – Spojrzał zły.
-Skąd to masz? – Zapytałam cicho przekładając kartki.
-Przyszło dziś listem, nie ma adresata. Jak mogłaś mnie
okłamywać? Pytam się jak mogłaś mnie tak okłamywać?! – Wrzasnął uderzając
dłońmi o blat.
-Ian ja…
-Co? Co mi powiesz? Każdy z nas ma przeszłość, a może, że
wolałabyś do niej nie wracać? Jasne, gdybym był jebana złodziejką, narkomanką i
do tego wariatką pewnie też nie chciałbym o tym mówić.
-Nie jestem narkomanką, a tym bardziej wariatka! – Krzyknęłam
ze łzami w oczach.
-Dokumenty wskazują na coś innego. – Wziął je ponownie do
ręki. – 2008 rok – leczenie w zakładzie zamkniętym uzależnienie od narkotyków.
2010 rok notowanie za kradzież. 2011 rok – leczenie w zakładzie zamkniętym
uzależnienie od narkotyków. 2012 leczenie psychiatryczne. Między którym
leczeniem zmieściłaś swoją cudowną karierę kucharki? - Podniósł na mnie wzrok. Płakałam. Moje
policzki zalewały się łzami.
-Wszystko co jest w tych dokumentach to prawda. Nie będę
się tłumaczyć, wszystko już wiesz. Jednak nadal nie rozumiem, jakim prawem
grzebiesz w mojej przeszłości, mimo, że tak bardzo prosiłam, żebyś nie
wypytywał.
-Ja grzebie? Widocznie masz wrogów, którzy chcą Ci
zaszkodzić albo ja mam na tyle lojalnych przyjaciół, którzy chcą mi pomóc.
-To coś złego? Cała ta przeszłość już dawno jest za mną
jestem czysta od ostatniego odwyku. Jestem zdrowa psychicznie. – Szeptałam
łkając.
-Żartujesz sobie? Mówisz poważnie? Czy Ty naprawdę
myślisz, że ja będę w domu trzymał kogoś takiego z tak bujną historią swego
życia?
-Myślałam, że ja i ty…
-Cokolwiek myślałaś, źle myślałaś. Boże, dziewczyno. Ja
Cię wpuściłem do swojego domu, życia, łóżka. Kochałem się z Tobą. Kurwa, a jak
załapałem od Ciebie jakieś choróbsko?
-Hamuj się ok? – Podniosłam się od biurka. – Może i byłam
ćpunką, może i kradłam, może byłam leczona u psychiatry, ale jestem kurwa
czysta i zdrowa. Rozumiesz?
-Jaką mam pewność? Na słowo Ci nie uwierzę, w nic Ci już
nie uwierzę.
-Jak możesz być tak podły?
-Tak samo jak Ty mogłaś kłamać. Za pół godziny wychodzę
do pracy. Masz pół godziny, aby się spakować i wynieść się z mojego domu.
-Nie mówisz poważnie…
-A wyglądam jakbym żartował? – Spojrzał na mnie wstając
od biurka. – Pół godziny. – Powtórzył wymijając mnie.
-Ian. – Złapałam go za rękę i szybko stanęłam twarzą do
niego. – Daj mi szansę, nie skreślaj mnie. Proszę. Przepraszam, ja naprawdę nie
chciałam żeby to tak wyszło, chciałam Ci powiedzieć. Proszę, proszę nie
wyrzucaj mnie. – Płakałam trzymając jego twarz w dłoniach.
-Nie dotykaj mnie. – Odepchnął mnie od siebie. – Brzydzę
się Tobą. – Syknął zamykając za mną drzwi. Opadłam bezsilnie na podłogę i
skuliłam się koło kanapy. Płakałam na głos. Nie mogłam już trzymać w sobie tego
żalu i bólu. Ktoś ewidentnie chciał mi zaszkodzić, ale kto? Jedyną osobą, która
wie o mojej przeszłości jest Sarah i uważam, że byłaby ostatnią osobą, którą
chciałaby mi zaszkodzić w jakikolwiek sposób. Wszystko runęło jak domek z kart,
wszystko. Wyszłam z pokoju i szybkim krokiem poszłam na górę. Spakowałam
najpotrzebniejsze rzeczy do torby i zbiegłam z powrotem na dół.
-Ian. – Zaczęłam widząc go w korytarzu. – Porozmawiajmy.
-Nie mamy o czym dziewczyno rozmawiać, zrozum.
-Mamy, mamy całe mnóstwo tematów do rozmów. – Stanęłam
naprzeciwko niego kładąc dłonie na jego szyi. – Proszę. – Szepnęłam. Patrzył na
mnie dłuższą chwilę. Masa emocji toczyła walkę w jego oczach.
-Idź już. – Złapał mnie za nadgarstki odsuwając od
siebie. – Muszę jechać do lekarza.
-Po co? – Podniosłam głowę zdziwiona.
-Zbadać się. Nie wiem czy niczego od Ciebie nie złapałem.
– Powiedział lekko biorąc klucze z komody. Nie wytrzymałam. Zamachnęłam się
wymierzając mu cios prosto w twarz. Chwilę potem nastąpiło coś bardziej
nieoczekiwanego – oddał mi, z podwójną siłą.
