39.

25 grudnia.

-Mamo! Tato! Wstawajcie! Święty Mikołaj zostawił całą górę prezentów! – Piszczała Bells skacząc po naszym łóżku. – Mamo, a wiesz…- zaczęła siadając na mnie okrakiem.

-Bells, skarbie…- jęczałam przecierając oczy.

-Mamusiu…Mikołaj rozlał mleko, ale zjadł wszystkie Twoje ciasteczka! Sebastian mówi, że wylizał nawet talerzyk…

-Naprawdę? – Zaśmiałam się zerkając kątem oka na Iana, który właśnie przekręcał się na plecy. – Leć do salonu, zaraz przyjdziemy, ale czekajcie na nas z prezentami.

-Dobrze! – Wybiegła w nie swoich kapciach.

-Ian, czy Ty wylałeś mleko? – Szepnęłam całując go w policzek.

-Wyślizgnęło mi się, ale nie sprzątałem, bo wiedziałem, że to uszczęśliwi Bell. Przepraszam. – Zaśmiał się przyciągając mnie do siebie. – Wesołych Świąt kochanie. – Szepnął całując mnie w czubek głowy. Ubrani w grube szlafroki weszliśmy do pokoju gdzie cała trójka łącznie z psami siedziała na dywanie w salonie oglądając całą masę pudełek.

-Tato…szybko…-ponaglał go Sebastian niecierpliwiąc się. Dwadzieścia minut później każdy już dostał swoje pakunki i z wielkim zaangażowaniem odwiązywał kokardy, wstążki i rwał papier. 

-Mamusiu, pomóż mi to wyjąć. – Powiedziała siłując się z pudełkiem. Od razu rozpoznałam najważniejszy prezent ode mnie i Iana. Wyjęłam bilecik z pudrowo różowej koperty.

- „Wielkie rzeczy mają zazwyczaj małe początki, dlatego też wierzę, że ten strój przyniesie Ci ogrom sukcesów i sławę, a Twój talent będzie się rozwijał i rósł w siłę. Niech ten strój będzie Twoim szczęściem, dbaj o niego i nigdy się nie poddawaj. Święty Mikołaj. „ – Uśmiechnęłam się patrząc na nią. Po chwili wyjęłam z kartonu pełny strój baletnicy i nowe, piękne baletki.

-Jakie śliczne! – Podbiegła szybko dotykając tiulowej spódniczki. – Tutaj jest jeszcze jedna koperta…-powiedział Ian otwierając większą kopertę. – Szkoła Baletowa im. Glorii Julian Warlow zaprasza na pierwsze zajęcia Panienkę Belle Somerhalder dziesiątego stycznia o godzinie siedemnastej. Proszę o zabranie kompletu baletnicy i szerokiego uśmiechu. Z pozdrowieniami, Gloria Julian Warlow.

-Skąd Mikołaj wiedział, że chce iść akurat do tej szkoły? – Powiedziała otwierając szeroko oczy i oglądając baletki z każdej strony.

-Mikołaj wie wszystko. – Uśmiechnęłam się do niej. – Sebastian, jak Ci się podoba Twój nowy snowboard?

-Jest świetny, nie mogę się doczekać aż polecę w góry z wujkiem Paulem. – Uśmiechnął się szeroko oglądając pozostałe prezenty.

-Becky, dla Ciebie skrył się jeszcze jeden prezent. – Uśmiechnęłam się podchodząc do niej z niewielkim, podłużnym pudełkiem. – Mamy nadzieję, że Ci się spodoba. – Dodała stając obok Iana.

-Kluczyki? – Zapytała wyjmując z pudełka.

-Wiem, że nie lubiłaś tego volvo, które stało w garażu, dlatego też postanowiłem z Julią kupić Ci nowy samochód. Saab. Srebrny. Stoi w garażu i mam nadzieję, że Ci się spodoba.

-O matko. – Pisnęła rzucając się nam na szyję. – Marzyłam żeby mieć saaba. – Szepnęła oglądając kluczyki.

-To nie wszystko…-uśmiechnęłam się zerkając na pudełko. – W środku są jeszcze dwa bilety dla Ciebie i Alexa, na dwutygodniowe wakacje na Kubie. Do wykorzystania do końca następnego roku.

-Jesteście genialni. – Powiedziała uśmiechając się szeroko. – A wasze prezenty?

-Nie zdążyliśmy odpakować. – Zaśmiałam się siadając na kanapie. Najbardziej urzekły mnie samorobne prezenty Bells i Sebastiana. Od małej piękny ręcznie malowany wazonik, a od Sebastiana glinianka ramka na zdjęcia z naszym rodzinnym zdjęciem.

-Dajemy i Tobie i tacie to samo żebyście nie byli wzajemnie zazdrośni. – Wytłumaczył Sebastian, kiedy Ian wyjął ten sam prezent.

-Postawie w firmie na biurku. – Uśmiechnął się oglądając rzeczy z każdej strony. Od Becky dostaliśmy trzydniowy wyjazd do hotelu spa. Ian podarował mi piękny zestaw biżuterii z białego złota, a ja natomiast kupiłam mu nową, skórzaną teczkę na dokumenty. Jeszcze pół godziny siedzieliśmy wspólnie w salonie oglądając wszystkie prezenty i ciesząc się magią świąt.

***

Po śniadaniu poszliśmy wspólnie na rodzinny spacer. W pobliskim parku roiło się od rodzin, które również postanowiły spędzić razem czas. Leniwe płatki śniegu otulały wszystko dookoła sprawiając, że otaczające nas widoki zapierały dech w piersiach. Bells i Sebastian biegli w przodu ganiając psy, Becky szła za rękę z Alexem, co jakiś czas uderzając go żartobliwie z ramie, a ja z Ianem szłam zupełnie z tyłu trzymając się za ręce.

-Mam nadzieję, że nasza Bells będzie kiedyś primabaleriną. Pęknę z dumy. – Uśmiechnął się Ian zerkając na mnie z góry.

-Nawet, jeżeli nią nie będzie, ale będzie spełniać się w tańcu również będę z niej dumna. – Odparłam patrząc przed siebie. – Mam ochotę płakać ze szczęścia, że mam was wszystkich. Moje serce rośnie dwukrotnie, kiedy słyszę jak dzieci mówią do mnie mamo. Miód na moje uszy, wiesz?

-Wiem, ale myślę, że gdyby większa gromadka tak do Ciebie mówiła, byłabyś jeszcze szczęśliwsza.

-Co to ma znaczyć? – Spojrzałam na niego przystając na chwilę.

-Chciałbym mieć z Tobą dziecko. Dzieci.  – Szepnął patrząc na mnie niepewnie. – Jesteś spełnieniem moich marzeń i chcę żebyś i Ty czuła się spełniona. Wiem, że Twoim marzeniem jest posiadanie dzieci. Swoich dzieci, które Ty urodzisz, a ja…nie marzę o niczym innym jak o tym żeby powiększyć rodzinę. – Pogładził swoją ciepłą dłonią mój zmarznięty policzek.

-Naprawdę? – Szepnęłam ze ściśniętym gardłem.

-Naprawdę. – Uśmiechnął się delikatnie patrząc na mnie z czułością. – Kocham Cię Julia, jesteś całym moim światem i zrobię wszystko abyśmy byli szczęśliwi i spełnieni. – Dodał całując delikatnie moje usta. Zawiesiłam mu się na szyi odwzajemniając pocałunek dopóki nie poczułam śnieżki na moich plecach.

-Co jest mięczaki? Koniec czułości. – Krzyknęła Becky oddalona od nas kilkanaście kroków.

-Wojna! – Krzyknął Ian w efekcie między nami latała cała masa śnieżnobiałych kulek.

***

-Ian, no gdzie Ty znikasz? – Zapytałam, kiedy w końcu odebrał telefon. – Jesteś mi potrzebny, za trzy godziny będą goście.

-Wiem kochanie, wiem. Zaraz będę pod domem, wyjdziesz do mnie?

-Po co? Ian…nie mam czasu, siedzę w kuchni.

-Kochanie wiem, ale to zajmie Ci chwilę, a mam dla Ciebie świąteczny prezent.

-Kolejny? Zwariowałeś? – Zaśmiałam się. – Jak po prezent to wyjdę. Za ile będziesz?

-Już jestem, czekam na Ciebie. – Powiedział rozłączając się. Wsunęłam na nogi kozaki i założyłam płaszcz. Wyszłam z domu, pod którym stał Ian opierając się o maskę samochodu.

-Jaja sobie robisz? Ty myślisz, że ja mam czas na loterii wygrany? – Zmrużyłam oczy widząc jego uśmieszek. – Wracam do domu. – Krzyknęłam odwracając się napięcie.

-Poczekaj. – Usłyszałam za sobą damski głos i niepewnie odwróciłam się z powrotem. Obok Iana stał nie, kto inny jak…moja siostra!

-Boże. – Powiedziałam zakrywając usta dłonią. – Jess…

-No hej siostrzyczko. – Zaśmiała się poprawiając szal. – Nie przywitasz się ze mną?

-Co Ty tu robisz?! – Pisnęłam rzucając się jej na szyję. – Boże, tak się cieszę. – Gadałam jak najęta ściskając ją mocno.

-Twój chłopak to upierdliwa bestia wiesz? Od dwóch tygodni suszył mi głowę, w końcu kupił bilety i tak oto jestem. – Uśmiechnęła się klepiąc moje policzki. – A ty, ty pulpeciku. Dobrze wyglądasz.

-Spadaj. Idź do domu, w środku są dzieciaki. Weźmiemy Twoje walizki. – Uśmiechnęłam się podchodząc do bagażnika. Skinęła głową i ruszyła w stronę budynku.

-Nadal jesteś zła? – Zapytał Ian zachodząc mnie od tyłu.

-Oszalałeś? Jestem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem. – Uśmiechnęłam się całując go w policzek. – Kocham Cię, dziękuje.

-Cała przyjemność po mojej stronie. –Odparł wyciągając walizkę.

***

Ubrana w czerwona sukienkę przed kolano, co rusz otwierałam drzwi gościom częstując ich na rozgrzanie napojem jajecznym z dodatkiem brandy i cynamonu. Moja siostra siedziała przy stole z dzieciakami, które podobnie jak mnie pokochały od pierwszego wejrzenia.

-Pomóc Ci w czymś kochanie? – Zapytała mama Iana zerkając na mnie, kiedy co rusz przynosiłam coś na stół.

-Teraz jest Pani u mnie, a więc proszę siedzieć i cierpliwie czekać. – Zaśmiałam się poprawiając serwetki.

-Myślę, że możesz już mówić do mnie mamo, czas najwyższy. Nie lubię tych oficjalnych zwrotów.

-Dobrze…mamo. – Uśmiechnęłam się wychodząc z powrotem do kuchni.

-Nie uwierzysz. – Do kuchni wszedł Ian poprawiając marynarkę. – Chace przyjedzie do nas ze swoją nową dziewczyną.

-Żartujesz? – Spojrzałam na niego wyciągając kukurydzę na półmisek.

-Poważnie, dzwonił, że chwilę się spóźni i pytał czy to nie będzie problem. – Podszedł do mnie całując mnie w ramie. – Wyglądasz prześlicznie.

-Mówisz mi to za każdym razem, kiedy się przebiorę. – Zaśmiałam się. – Ty też wyglądasz całkiem przystojnie.

-Odpowiadasz mi tak za każdym razem, kiedy mówię, że wyglądasz prześlicznie.

-Mówię to z grzeczności. – Wzruszyłam ramionami. – Jesteś najprzystojniejszym mężczyzną w tym domu. – Pocałowałam go uśmiechając się szeroko.

-Ej, jestem jedynym mężczyzną w tym domu, bo inni jeszcze nie dotarli.

-Właśnie o tym mówię. – Zaśmiałam się puszczając mu oczko i znikając za drzwiami.

***

Siedzieliśmy wszyscy przy jednym stole. Moja siostra, Paul i Pheobe, mama Iana, Emma ze swoim partnerem Charlesem i dziewczynkami oraz Chace i Corrine. Rozmawialiśmy między sobą, a więc w pomieszczeniu panował ogromny, szczęśliwi harmider. W tle leciały cicho kolędy, a światło zostało delikatnie przyciemnione na korzyść ogromnych świec na stole.

-Korzystając z okazji, że dzieci jeszcze nie odeszły od stołu…- Ian wstał z krzesła zapinając guzik od marynarki. – Chciałbym o coś zapytać… - powiedział drżącym głosem. Wyjął z kieszeni czerwone pudełeczko i uklęknął przy mnie na jednym kolanie. – Julio…każdego dnia kocham Cię mocniej i mam nadzieję, że każdy następny dzień będę mógł spędzić przy Tobie. – Spojrzał mi w oczy. – Wyjdziesz za mnie? – Szepnął biorąc moją dłoń w swoją. Przez chwilę myślałam, że zejdę na zawał. Wstrzymałam oddech zagłębiając się w piękne, błękitne oczy mężczyzny, który każdego dnia uszczęśliwia mnie coraz bardziej.

-Tak. – Odparłam uśmiechając się delikatnie. – Zostanę Twoją żoną. – Powiedziałam szybko łapiąc głęboki oddech. Wsunął mi na serdeczny palec elegancki pierścionek z ogromnym szafirowym oczkiem. Podniósł się podając mi rękę. Stałam naprzeciwko mężczyzny, którego kochałam nad życie. Wśród ludzi, których darzyłam takim samym uczuciem. Patrzyłam jak zahipnotyzowana w oczy mojego narzeczonego, w których dopiero teraz dostrzegłam łzy. Delikatne, małe łzy w oczach tak silnego i totalnie zakochanego we mnie faceta.

-Kocham Cię. – Szepnęłam mu do ucha przytulając go mocno. Gromkie brawa posypały się dookoła, a ja wciąż nie wierzyłam, w to, co właśnie się wydarzyło.

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ