19.

15 listopad.

Przebudziłam się czując lizanie po twarzy. Otworzyłam oczy i ujrzałam na łóżku dwa szczeniaki cieszące się na mój widok.

-Hej, a wy co? – Zaśmiałam się głaszcząc je i podnosząc się do pozycji siedzącej. Iana nie było w pokoju, a drzwi były uchylone. Założyłam na siebie jego koszulę gdyż tylko ona leżała na wierzchu i wyszłam z salonu.

-Ian? – Zapytałam wchodząc do salonu i zapinając guziki. Ku mojemu zaskoczeniu na kanapie siedziała Candice. Pięknie. Spojrzała na mnie zszokowana otwierając szerzej usta. –Gdzie Ian? – Starałam się, aby mój głos był spokojny.

-Za Tobą, dzień dobry. – Pocałował mnie w policzek podchodząc do niej. Miał na sobie tylko spodnie od piżamy, a widząc jego zaspaną twarz wnioskuję, że musiał niedawno wstać. – Oto dokumenty, mam nadzieję, że są wszystkie.

-Tak, tak. – Wybąkała przyglądając mi się. Chcąc uniknąć jej ciekawskiego spojrzenia ponownie poszłam do sypialni Iana. Usiadłam wygodnie na łóżku podkurczając nogi, a przy mnie ponownie znalazły się szczeniaki. Bawiłam się z nimi dopóki nie usłyszałam jak drzwi frontowe się zamykają. Psy od razu zeskoczyły z łóżka i wybiegły z pomieszczenia. Chwilę potem do pokoju wszedł Ian. Spojrzałam na niego nieśmiało, a potem zalałam się rumieńcem wspominając zdarzenia z poprzedniego wieczora.

-Słodko wyglądasz w mojej koszuli. – Uśmiechnął się rzucając obok mnie. – Wyspana?

-Nie za bardzo, psy mnie obudziły. – Odparłam przykrywając się kołdrą. Miałam na sobie tylko i wyłącznie jego koszulę i wolałam nie eksponować ponownie swoim ciałem.

-Jak się czujesz po…wczoraj? – Zapytał przekręcając się na bok i patrząc na mnie.

-Dobrze. – Szepnęłam rumieniąc się do granic możliwości i chowając twarz wśród włosów. – A Tobie? – Zapytałam nie patrząc na niego.

-Chętnie bym to powtórzył. – Podciągnął się całując mnie w szyję. Uśmiechnęłam się mimowolnie przymykając oczy. Położył dłoń na moim policzku i muskał szyję w najbardziej czuły sposób, jaki znałam. Moje ciało robiło się coraz bardziej bezwładne i nawet nie wiem, kiedy leżałam pod Ianem. Otworzyłam oczy patrząc na niego. Uśmiechał się delikatnie obserwując moją twarz. Musnął moje usta delikatnie, a gdy je rozchyliłam pocałował namiętnie. Położyłam dłonie na jego twarzy i z całą zachłannością odwzajemniałam jego pocałunek. Zaczął sprawnie odpinać guziki od koszuli, a ja wiedziałam, że wszelkie zamiary powstrzymania go i tak będą na nic – w końcu chciałam tego tak bardzo jak on.

***

Leżałem obok zupełnie nagiej Julii. Spała słodko na brzuchu cicho pochrapując. Uśmiechałem się widząc jej spokojną, piękną i nieskazitelną twarz. Miałem w końcu okazję przyjrzeć się jej w spokoju. Długie rzęsy opadały spokojnie na policzki, a szerokie brwi były wręcz idealne. Nosek delikatnie zadarty tuż nad miękkimi, pełnymi ustami, a obok lewego płatka nosa znajdował się niewielki pieprzyk. Rzuciłem okiem na resztę ciała i bez wątpienia mogłem stwierdzić, że obok mnie leży ósmy cud świata. Piękne, gładkie plecy. Idealne, sterczące piersi i zgrabne jędrne pośladki. Cały ten pakiet w jednej, cudownej osobie. Spojrzałem na jej ręce. Znów skupiłem się na pojedynczych, ledwo widocznych bliznach. Nie mam wątpliwości. Blizny są w równych odstępach i na pewno zrobione celowo czymś wyjątkowo ostrym i z całkowitą dokładnością. Może ktoś ją skrzywdził? Nie wydaje mi się, żeby była do tego zdolna.

-Nie do twarzy Ci z myśleniem. – Mruknęła z zamkniętymi oczami. – Kropelki potu od wysiłku pojawiły się na Twoim czole.

-Wredna jak zawsze. – Zaśmiałem się gładząc delikatnie jej plecy. –Czuję, że będę musiał pojechać do firmy.

-Świetnie się składa. Pojadę do swojego super, nowego mieszkania lepiej je zobaczyć i przy okazji wywiozę tam moje nierozpakowane ubrania na lato. – Przekręciła się na plecy zakrywając kołdrą. – Odbierzesz dzieciaki?

-Jasne, ale bądź w domu. Nie chce żeby ominęła Cię ich reakcja na psy. – Uśmiechnąłem się. Pokiwała głową i spojrzałam w sufit ziewając. – Mogę Cię o coś zapytać?

-Nie, nie jestem dziewica. – Zaczęła się śmiał na głos. – Nie no, dobra. Pytaj.

-Wariatka. – Śmiałem się. – Te blizny, na Twoich rękach…okaleczałaś się? – Zapytałem cicho. Zaczęła się od razu miotać chcąc je zasłonić. Złapałem ją za rękę zmuszając tym samy do spojrzenia na mnie.

-Błędy młodości. – Powiedziała szybko po krótkiej chwili. – Nie istotne. – Powiedziała zdenerwowana.

-Hej. Nie oceniam Cię. – Powiedziałem kładąc dłoń na jej policzku. –Te blizny są częścią Ciebie, a skoro są częścią Ciebie są piękne. – Muskałem jej blade ślady.

-Panie Somerhalder. – Położyła rękę na mojej szyi. – Gdzie się podział pański zdrowy rozsądek?

-Pani Morrison. – Podparłem się nad nią na rękach. – Skończył się tam, gdzie zaczyna się Pani bielizna. – Odparłem szczerze całując ją.

***

Chwilę przed przyjazdem dzieci i Iana schowałam szczeniaki w wielkie pudło i obwiązałam czerwoną kokardką. Na stole w jadalni czekała już kolacja, a ja spokojnie siedziałam na kanapie. Popołudnie spędziłam w swoim mieszkaniu wyobrażając sobie jego wystrój. Teraz tylko wystarczy usiąść i zamówić meble – dzięki Bogu ściany i podłogi są wykończone.

-Wróciliśmy! – Usłyszałam Iana z korytarza.

-Ty chyba oszalałeś z tym wężem do reszty. – Rebecca weszła do salonu rzucając torbę na ziemię. – On chce kupić węża. Obskurnego, śliskiego, okropnego węża! – Powiedziała oburzona całując mnie w policzek.

-Ty też jesteś obskurna, śliska i okropna. – Powiedział Sebastian rzucając się na kanapę.

-Dobrze, że ja jestem księżniczką. – Odezwała się Bells biegnąc w moją stronę. – Niunia! – Pocałowała mnie w policzek przytulając mocno.

-Dobra, dość tych kłótni. – Do salonu wszedł Ian. – A co to za pudło? – Spojrzał na mnie.

-No właśnie nie wiem, przyszło na imiona dzieciaków. – Uśmiechnęłam się.

-Nasze imiona? – Zapytał Sebastian podnosząc się.

-Ja odwiąże kokardkę! – Pisnęła Bells podskakując w stronę pudełka. Uklękła na kolanach i z małym problemem rozwiązała wstążkę. Sebastian i Becky w między czasie podeszli do swojej młodszej siostry patrząc z zaciekawieniem. Kiedy Bell otworzyła w końcu karton w salonie w jednej chwili słychać było krzyki i piski radości.

-Szczeniaki! – Krzyknął Sebastian wyciągając jednego z nich.

-Kupiłeś  nam psy? – Zapytała Rebecca stojąc w szoku.

-Kupiliśmy. – Powiedział Ian obejmując mnie ramieniem.

-To ona. – Zauważyła Bells trzymając na kolanach jednego szczeniaka.

-Drugi to chłopiec, ale nie mają jeszcze imion. – Uśmiechnęłam się obejmując Iana w pasie. Poczułam jak jego dłoń niebezpiecznie zjeżdża na mój pośladek. Wstrzymałam oddech.
-To jest Shilla. – Powiedziała Bells tuląc szczeniaka.

-A to Shaggy. – Powiedział Sebastian patrząc na Becky.

-Zgadzam się. – Zaśmiała się blondynka.

***

Wieczór uciekł mi między palcami. Dzieci wedle tego, co mówiłam oszalały z radości, a psy natychmiast je pokochały. Bells z całych tych emocji zasnęła razem z nimi na dywanie przy kominku. Teraz zegar wskazuje już dwudziestą trzecią, a w domu panuje idealna cisza.

-Do której masz jutro szkołę? – Zapytałam Becky, gdy wspólnie siedziałyśmy w salonie i oglądałyśmy „Seks w wielkim mieście”
-Na szczęście tylko do jedenastej! Czemu pytasz? – Podniosła głowę patrząc na mnie.

-Jedziesz ze mną na zakupy? Chcę zamówić meble do mieszkania.

-Pewnie! Co z Bells i Sebastianem?

-Tata jutro jest w domu, powiedział, że się nimi zajmie.

-Uuu, chyba ma jakiś kryzys wieku średniego, że się taki milusi zrobił. – Śmiała się. – Dobra, lecę do łóżka, bo nie wstanę jutro. – Podniosła się z kanapy.

-Co wam tak wesoło? – Zapytał Ian przychodząc w samych bawełnianych spodniach.

-Takie tam ploteczki. Dobranoc staruszku! – Powiedziała Bec całując go w policzek i wybiegając z salonu.

-Zwariowała? – Spojrzał na mnie, a widząc mój bezradny wzrok usiadł obok mnie. –Czemu nie śpisz?

-Oglądałam z Becky serial, ale wykruszyła się i poszła spać. – Westchnęłam przeciągając się. – Chyba na mnie też pora, coś nie wyspałam się w nocy. – Zaśmiałam się patrząc na niego.

-Nie mam pojęcia dlaczego. – Zaśmiał się czochrając moje włosy. –Chociaż jeżeli chcesz zadbam o Twój sen.

-Ty już lepiej daj sobie spokój. – Śmiałam się.

-Zraniłaś moje uczucia. – Powiedział udając smutnego. – Chyba Ci nie wybaczę.

-Oh, jak ja sobie poradzę? – Spojrzałam na niego uśmiechając się szeroko. – Dobranoc. – Musnęłam szybko jego usta i powolnym krokiem wyszłam z pomieszczenia.

___
To mi się podoba! Wy cudownie komentujecie, a ja mogę szybciej wrzucać dla Was rozdziały. Super, nie?
Dziś ważny dzień [ piatek ], jeszcze troche i piszę mega ważny egzamin. Trzymajcie kciuki! Buziaki :*