10.

24 październik.

-Więc, kiedy przylatujesz dokładnie? – Zapytałam przyjaciółki rozmawiając przez telefon.

-Trzeci listopad dopiero. Odbierzesz mnie z lotniska?

-Jasne, daj znać tylko, o której masz planowane lądowanie. Uprzedzę szefa.

-Pana lepkie dłonie? – Zaśmiała się, a raczej ryknęła śmiechem. Wywróciłam oczami odwzajemniając jej śmiech.

-Słuchaj, nic Ci więcej nie powiem. – Zagroziłam nakrywając do stołu. – Nie po to Ci się zwierzam żebyś tak jawnie się z tego naśmiewała.

-Słuchaj, ale to jest mega komiczne. Pracujesz tam ledwo tydzień, a już rzucasz się na swojego szefa!

-Słuchaj, to nie moja wina, że między nami jest jakieś dziwne przyciąganie. On jest kurewsko przystojny, a zresztą sama się przekonasz jak go zobaczysz.

-Słuchaj, ale to nie zmienia faktu, że możesz tak jawnie pchać mu się do wyra.

-Słuchaj, ale ja jeszcze nigdzie się nie wepchnęłam. – Powiedziałam oburzona.

-Dzień dobry. – Usłyszałam za sobą Iana.

-Oho, Pan lepkie ręce przyszedł obmacać Ci dupsko. Baw się dobrze! – Zaśmiała się.

-Zgiń. – Szepnęłam do telefonu rozłączając połączenie. – Dzień dobry. – Uśmiechnęłam się w kierunku Iana. – Za chwilę będzie śniadanie.

-Umieram z głodu. – Zmierzył mnie siadając na krześle. Po chwili przy stole pojawiły się dzieciaki.

-Smacznego. – Powiedziałam stawiając na stole dzbanek z pomarańczowym sokiem i usiadłam na swoim miejscu.

-Od wtorku drugiego listopada idziecie do szkoły. – Powiedział Ian zerkając na swoje dzieci.

-Na miesiąc, a potem wrócimy do matki? – Zapytała Becky z przekąsem smarując tost z dżemem.

-Nie zaczynaj. – Upomniał ją ojciec pijąc kawę.

-Taka prawda. Wiecznie jesteśmy przerzucani. Co mam odpowiadać znajomym, kiedy pytają mnie gdzie mieszkam? Co drugi miesiąc w Nowym Yorku, a tak to w Chicago? – Spojrzała na niego z wyrzutem. Miałam pewność, że Bec się nie wyspała, ale z drugiej strony miała jak najbardziej rację w tym, co mówi.

-Nie mogę się oddać pasji, bo co rusz musze zmienić szkółki, treningi i znajomych. – Dodał Sebastian jedząc jajecznice.

-Dzieci mają rację. – Wtrąciłam widząc jak Ian zaciska pięść, aż jego kłykcie zrobiły się białe. – Nie mają czasu na samorealizację. Szkoła jest bardzo ważna, a oni wiecznie muszą zmienić szkołę, klasy, zajęcia. To nie wpływa na nich zbyt dobrze.

-Co ja mam zrobić? – Zapytał Ian uspokajając się.

-Zabrać nas od mamy i sprawować nad nami pełną kontrolę. – Powiedziała Becky. – Mam dość mieszkania w Chicago, z dala od rodziny, znajomych. Z dala od Ciebie. – Spojrzała na niego, a smutek malował się na jej twarzy.

-Ja też nie chce wracać do mamy. – Powiedziała Belle skupiając na sobie wzrok wszystkich osób przy stole. – Ona wcale się nami nie interesuje. Chce zostać z Tobą tatusiu i z niunią. Chce jeździć do babci i bawić się z wujkiem Chacem, chce bawić się lalkami z Melissą. – Zaczęła wyliczać oblizując palce od miodu. – Tutaj jest fajniej.

-Widzisz. – Powiedział Sebastian zerkając na ojca. Spojrzałam na Iana, który w tym samym momencie spojrzał na mnie. Na jego twarzy widniały emocje, których nie potrafiłam rozszyfrować. Uśmiechnęłam się pocieszająco wzruszając ramionami i wróciłam do jedzenia śniadania.

***

-Julia! – Do kuchni wpadła Becky. – Musimy jechać na zakupy.

-Coś się stało? – Zapytałam myjąc naczynia.

-Wiesz, co jest za osiem dni?! Halloween! Nie mamy kostiumów, ozdób. Tak mało czasu, na śmierć zapomniałam.

-To już za osiem dni? – Podniosłam na nią wzrok. – No dobrze pojedziemy, ale nie sądzę żeby Sebastian chciał z nami jechać. – Zaśmiałam się wycierając dłonie.

-Tata ma dziś wolne, na pewno zajmie się nim i Bells.

-No dobrze, porozmawiam z nim. –Wyminęłam ją idąc do salonu, w którym cała trójka oglądała coś w telewizji. – Becky chce jechać na zakupy związane ze zbliżającym się Halloween, zajmie się Pan Sebastianem i Belle?

-Halloween? O matko. – Ian podniósł się. – Zaprosiłem wszystkich na przyjęcie z tej okazji. Pewnie, niech Pani jedzie i proszę dla siebie też kupić przebranie.

-Jasne. – Uśmiechnęłam się. – Szykuj się, za dwadzieścia minut jedziemy. – Rzuciłam do Becky i poszłam do swojego pokoju. Godzinę później już chodziłam z nią po centrum handlowym.

-Jakie Ty masz plany na Halloween? – Zapytałam idąc obok blondynki i ściągając szal.

-Taki jak co roku. – Odparła, a po chwili stuknęła się w czoło. – No tak, nie wiesz jak to wygląda tutaj. Więc zawsze razem z Meg, Mel, Belle i Sebastianem chodzimy po domach zbierając cukierki. Potem Sebastian i Bells jadą do babci, która zawsze robi dyniowe ciasto i ciasteczka, a ja i Meg jedziemy do niej i robimy sobie całonocny maraton horrorów.

-Ambitnie. – Zaśmiałam się przeglądając półki.

-Tata w tym czasie bawi się w najlepsze w domu z nasza rodziną i znajomymi. Dobra imprezka, ale ja z Meg zawsze się nudzimy. – Zaśmiała się. – Masz pomysł na swój kostium?

-Worek po kartoflach i trampki? – Spojrzałam na nią, a ona tylko skreśliła mnie wzrokiem. – Ok, ok. Nie mam zielonego pojęcia za co się przebrać.

-Wiedźma.

-Nie wyzywaj mnie smarkulo. – Pogroziłam jej palcem.

-Masz się za nią przebrać, głupia. – Skwitowała wywracając oczami. – Chociaż i bez przebrania…

-Skończ. – Zaśmiałam się. – Mam się przebrać za wiedźmę? One są brzydkie.

-Ty będziesz seksowną wiedźmą, spójrz. – Pokazała mi fioletowy komplet. – Tata oszaleje.

-Słucham? – Spojrzałam na nią mrużąc oczy.

-Nie udawaj, lecicie na siebie. – Zaśmiała się przeglądając rozmiarówki. – Jaki nosisz rozmiar?

-Taki jak ty. – Powiedziałam opierając się o wózek. – Nikt na siebie nie leci, przestań. Jestem opiekunką jego dzieci, a nie kochanką. Poza tym zobacz jaka dzieli nas różnica wieku.

-Głupoty gadasz. – Stwierdziła. –Ostatni komplet, widzisz, jakie szczęście? – Zaśmiała się wrzucając foliową torbę do wózka.

-Raczej prawdę, nie baw się w swatkę droga panienko. – Zaśmiałam się idąc dalej.

-Nie muszę, sami się zabawicie. I to nie koniecznie w swatkę. – Poruszała zabawnie brwiami chowając się za regał.

-Jesteś chora psychicznie. Wariatka. – Krytykowałam ją idąc za nią.

-Możesz mieć rację. – Odparła lekko. – Pielęgniarka zombie czy stewardessa?

-Stewardessa. – Zaśmiałam się oglądając dekoracje.

-Mój ojciec Ci nie mówił o tych imprezach, które organizuje? – Spojrzała na mnie.

-Nic mi nie wspominał.

-Często robi imprezy tematyczne. Urodziny, domówki i tak dalej. Zaczynając od prehistorii, a kończąc na latach osiemdziesiątych. – Uśmiechnęła się ładując do wózka różnego rodzaju ozdoby.

-Jednym słowem lubi przebieranki.

-Nie wiem, co preferuje w łóżku i nie chce wiedzieć. – Zaczęła się śmiać, za co od razu dostała ode mnie w ramię. – W piwnicy mamy świetne nagrobki do postawienia przed domem i jeszcze inne ogrodowe ozdoby. Jedynie w Halloween trzeba będzie pojechać po dynie.

-Ciekawe, kto to wszystko będzie rozstawiał… - powiedziałam nadąsana pchając wózek.

-My. – Zaśmiała się Becky całując mnie w policzek.

***

-Wykupiłyście cały sklep? – Zaśmiał się Ian widząc jak wchodzimy do mieszkania obładowane zakupami.

-Na mnie niech Pan nie patrzy, ale pańska córka na pewno ma jakieś zaburzenia. – Zaśmiałam się ściągając jeansową kurtkę.

-Sama się rzucałaś na te małe pajączki, nie kłam. – Odgryzła się Rebecca stawiając siatki na stole. – Opowiadałam Julii o Twoim zamiłowaniu do imprez tematycznych.

-O tak. – Zaśmiałam się. – Nie mogę się doczekać.

-Najbliższa pewnie będzie na moje urodziny, ale może w listopadzie się coś uda zorganizować. – Powiedział Ian przeglądając siatki. – Dobrze moje drogie Panie, zapraszam do stołu. Przygotowałem z Sebastianem najpyszniejszy obiad pod słońcem. – Uśmiechnął się i zniknął za drzwiami. Spojrzałam na Rebecce podejrzanie i razem za swoim pracodawcą wyszłam z kuchni. Usiadłam przy stole, nad którym unosił się przepyszny i zachęcający zapach - kurczak w sosie curry.

-Kiedy was nie było rozmawiałem z tatą o wyjeździe w góry. Sezon narciarski czas zacząć. – Powiedział Sebastian.

-W sumie to nie głupi pomysł. Można by było skoczyć w tym roku znowu do jakiegoś ośrodka narciarskiego w Kanadzie. – Ian uśmiechnął się patrząc na mnie. – Jeździ Pani na nartach?

-Wole snowboard. – Uśmiechnęłam się w jego stronę.

-Dobrze! Narty są nuuuudne. – Powiedziała Becky pokazując kciuka skierowanego w dół.

-Nie znacie się. – Skwitował Sebastian.

-Ja to wole sanki. – Powiedziała Bells słodkim głosem jedząc kurczaka palcami. – Te deski wcale nie są kobiece. -Dodała unosząc głowę ku górze.

-Masz rację. – Zaśmiałam się. – Sanki są super kobiece.

-Owszem. Zwłaszcza różowe i z świecącymi diamencikami. – Oblizała palce uśmiechając się szeroko.

-Tata z pewnością się na takie przerzuci w tym roku. – Bec zaśmiała się patrząc to na młodszą siostrę, to na ojca.

-Widzisz mnie na różowych saneczkach? – Spojrzał na nią unosząc ku górze brew.

-Ja widzę. – Zaśmiałam się. – Do tego różowy kombinezon i gogle.

-Tak, też to widzę. – Sebastian parsknął śmiechem.

-No to jesteśmy umówieniu. – Powiedziała Bells wpychając kurczaka do buzi.