2.

16 październik.

Budzik zadzwonił równo o ósmej. Dziś piątek. Mój ostatni dzień z dziećmi. Na samą myśl łzy wzbierają się w moich oczach. Schodzę po cichu na dół.

-Wstałaś już? To dobrze. Zaraz jadę na lotnisko. Kluczę od domu, kiedy już się spakujesz odbierze John.

-Dobrze proszę Pani.

-Dziękuje za współpracę. – Wyciągnęła w moją stronę rękę. – Nie mówię do widzenia, bo może jeszcze się zobaczymy. – Uśmiechnęła się delikatnie i z głową uniesioną ku górze wyszła z kuchni, a zaraz potem z domu. Zobaczyłam na blacie dzisiejsza gazetę. Otworzyłam na ogłoszeniach i długopisem w kółka zaznaczyłam interesujące oferty pracy i mieszkań. Czas zacząć nowy etap w życiu. Szukając ponownie miejsca dla siebie poczułam tak bardzo znane mi uczucie – samotność. Nie miałam swojego miejsca w życiu. Nie miałam rodziny, do której mogłabym pójść. Oprócz kilku ubrań w szafie i niewielkich oszczędności tak naprawdę nie miałam nic. Schowałam twarz w dłonie płacząc. Byłam pełna obaw czy mi się uda ułożyć na nowo życie. Nie wiedziałam nawet czy dam sobie radę.

-Julia? – Do kuchni wszedł Sebastian. Otarłam szybko łzy z policzków.

-Hej młody. – Uśmiechnęłam się delikatnie czochrając mu włosy.

-Czemu już nie śpisz? – Spojrzał na mnie.

-Wasza mama wyjeżdżała, musiałam z nią porozmawiać. Idź obudź siostry, przygotuje śniadanie i muszę wam coś powiedzieć. – Uśmiechnęłam się do niego włączając elektryczny czajnik. Nakryłam do stołu, położyłam gorące tosty, miseczki z miodem i dżemem, płatki, mleko, sok i kawę zbożową. Na wszelki wypadek wyłożyłam trochę pokrojonych owoców gdyby Rebecca dalej źle się czuła.

-Dzień dobry. – Do kuchni weszła zaspana Becky.

-Cześć, siadaj. Zrobić Ci normalną kawę? – Spojrzałam na nią.

-Nie dziękuje, napije się zbożowej.

-Cześć niuniu! – Do kuchni wbiegła Belle rzucając mi się w ramiona.

-Hej królewno. Wyspałaś się? – Zapytałam biorąc ją na ręce.

-Tak! Pooglądamy dziś króla lwa? – Spojrzała na mnie trzymając się kurczowo mojego karku.

-Oczywiście. – Uśmiechnęłam się powstrzymując łzy. Pocałowała mnie w policzek i pobiegła w stronę stołu. Wzięłam kilka głębszych wdechów i usiadłam naprzeciwko Sebastiana.

-Kto dziś się modli? – Zapytała Becky. Zapomniałam, że w każdą sobotę odmawiamy poranną modlitwę.

-Ja to zrobię. – Uśmiechnęłam się delikatnie łącząc dłonie. – Dobry boże, dziękujemy Ci za możliwość spędzenia wspólnego dnia i darów, które przygotowałeś dla nas. W imię ojca i syna i ducha świętego. Amen.

-Amen. – Powiedzieli razem.

-Muszę wam coś powiedzieć. – Zaczęłam nalewając do kukurydzianych płatków Bell mleka. – Wasza mama dziś wyjechała w delegację. Wróci za miesiąc.

-Dopiero? – Powiedział Sebastian. – Super!

-Na ten czas lecicie do taty, dziś wieczorem.

-Co? – Spojrzała Becky.

-Super! – Krzyknęła Bell podnosząc do góry łyżkę. – Lecimy do taty, lecimy do taty.

-Cieszę się, że się cieszycie. – Uśmiechnęłam się delikatnie i wróciłam do jedzenia śniadania. Dwadzieścia minut później Sebastian i jego młodsza siostra pobiegli do swoich pokoi, a Bec pomagała mi w sprzątaniu ze stołu.

-Nie powiedziałam wam wszystkiego…-zaczęłam wycierając talerz.

-To znaczy? – Zapytała Becky stając naprzeciwko mnie.

-Nie lecę z wami.

-Jak to?

-Wasza matka mnie zwolniła. Lecicie sami. – Powiedziałam cicho odstawiając naczynia do szafki.

-Żartujesz…

-Nie. – Wytarłam łzę. – To nasze ostatnie, wspólne chwilę. – Popłakałam się.

-Nie płacz. – Rebecca przytuliła mnie mocno. – Tak mi przykro. Moja matka jest okropna. Najpierw zabiera nas od taty, a potem, kiedy znowu do niego wracamy zabiera nam Ciebie.

-Będziemy w kontakcie. – Pogładziłam jej plecy. – Są telefony no i nie będziemy aż tak daleko od siebie. Mam gorszy problem?

-Jaki? – Odsunęła się ode mnie wycierając policzki.

-Ty to rozumiesz, Sebastian też to zrozumie, ale co z Bells….

-Kolejna rzecz, o której moja matka nie pomyślała. – Zaśmiała się ironicznie. – Coś wymyślimy. O której mamy lot?

-Siedemnasta dwadzieścia.

-Pójdę się spakować. – Pocałowała mnie w policzek. Postanowiłam zmierzyć się z mała, niesforną Belle. Zapukałam delikatnie do jej pokoju, a po chwili weszłam do środka. Mała siedziała na środku pokoju przy białym stoliku i rysowała coś na kartkach.

-Co rysujesz? – Zapytałam kucając obok niej.

-Laurkę dla taty. – Uśmiechnęła się. – Czy coś się stało? – Przekręciła głowę patrząc na mnie.

-Tak. – Powiedziałam łapiąc w dłonie jej malutką rączkę. –Ja nie lecę z wami do waszego taty.

-Dlaczego? – Zapytała robiąc smutną minę.

-Muszę zostać tutaj i załatwić wiele spraw. – powiedziałam cicho, a łzy spływały po moich policzkach.

-Przyjedziesz do nas potem?

-Skarbie. Nie wiem czy przyjadę. Bardzo bym chciała, ale nie mogę Ci tego obiecać. –Pogłaskałam jej policzek.

-Będę za Tobą tęsknić. – Rzuciła mi się na szyję chowając twarz w moich włosach.

-Ja za Tobą też królewno. – Szepnęłam mocno ją do siebie przytulając. Po chwili oderwała się ode mnie i pobiegła do pudła z zabawkami.

-Czego szukasz? – Zapytałam patrząc na nią.

-Pana królika. – Powiedziała podbiegając do mnie ze swoją ulubioną zabawką. – Proszę, weź go.

-Przecież to Twój ulubiony miś. – Powiedziałam biorąc go w dłonie.

-Dlatego daje go Tobie. Jak kiedyś przyjedziesz to mi go oddasz. – Powiedziała całując mnie w policzek.

***

Chicago.

-Synku zmieniłam już pościele w pokoju dzieci. – Powiedziała mama schodząc po schodach.

-Dziękuje. – Powiedziałem przeglądając na kanapie internet.

-Czego szukasz? – Zapytała nalewając do szklanki wodę.

-Wiem, że dzieci w Nowym Yorku miały bardzo dużo dodatkowych zajęć. Patrzę co oferuje Chicago, chce mieć dla nich kilka opcji.

-Strasznie się denerwujesz ich przyjazdem. – Zauważyła siadając obok mnie na kanapie.

-Wiesz. Nie mieszkam z nimi od czterech lat. Nie wiem jak to jest.

-A co z tą opiekunką?

-Kupiłem jej bilet. Mam nadzieję, że przystanie na moją propozycję i zamieszka z nami. Bardzo by nam pomogła. – Powiedziałem zamykając laptopa. – Pojadę zrobić porządne zakupy. W końcu od jutra będziemy jeść w czwórkę, a nawet pięcioro.

***

Przygotowując obiad wciąż myślami byłam przy dzieciach. Pękało mi serce na myśl o tym, że już niedługo nie będę im gotować ani jadać z nimi wspólnie posiłków. Wszystko nagle się zmieni. W jednej chwili moje życie wywróci się do góry nogami. Dzwoniący telefon wyrwał mnie z myśli.

-Halo? – Odebrałam przyciskając telefon uchem do ramienia.

-Julia. – Usłyszałam po drugiej stronie Anastasię. – Zapomniałam Ci powiedzieć. Mój mąż przysłał bilet dla Ciebie jest razem z biletami dzieci. Nazwał mnie przy okazji złą i nie odpowiedzialną matką. Pakuj się, więc. Punktualnie o 16 przyjedzie John zawieźć was na lotnisko i zabrać klucze.

-Dziękuje za wiadomość. – Powiedziałam rozłączając się. – Aaa! – Pisnęłam z radości. – Becky! Becky chodź tu szybko!

-Matko, co się stało? – Zapytała zbiegając po schodach.

-Jadę z wami! – Rzuciłam się jej na szyję. – Twój tata kupił mi bilet, abym przyleciała z wami.

-Naprawdę? – Pisnęła. – Jest kochany, prawda?

-Jest. – Uśmiechnęłam się szeroko.