Wstęp

25 marca 1999

Dziś moje urodziny! Wstałam szybko z łóżka wierząc, że to ten dzień, w którym ktoś zechce wziąć mnie do swojego domu i nazwać swoją córką. Zbiegłam szybko w kapciach i szlafroku do salki, która pełniła w tym budynku rolę „sekretariatu”. Przy biurku, jak zawsze siedziała siostra Elena.

-Julia. Co Ty tutaj robisz? Jest dopiero ósma. – Podniosła na mnie wzrok.

-Siostro chciałam zapytać czy może byli tu jacyś rodzice gotowi wziąć mnie do siebie.

-Skarbie. – Podeszła do mnie. – Gdy tylko ktoś się pojawi, przyjdę po Ciebie.

-Dziś są moje urodziny, myślałam, że może jednak ktoś mnie zechce. – Powiedziałam cicho spuszczając głowę.

-Pewnego dnia skarbie, pewnego dnia. – Powiedziała gładząc mnie po głowie. Uśmiechnęłam się niepewnie i wróciłam do swojego pokoju.

-Gdzie byłaś? – Na łóżku z różańcem siedziała Sarah.

-W sekretariacie. – Wskoczyłam do łóżka kładąc się na boku i patrząc na koleżankę z pokoju.

-Po co?

-Chciałam zobaczyć czy ktoś po mnie nie przyszedł. – Patrzyłam na nią uważnie.

-Czekasz na zastępczych rodziców?

-Tak, a dziś moje urodziny. Chciałabym w końcu być gdzieś indziej.

-Nie tylko ty, chodź. Śniadanie już czeka. – Powiedziała zeskakując z łóżka i zakładając kapcie. Wstałam leniwie i poszłam za nią. W jadalni były wszystkie dzieci, z którymi mieszkałyśmy, które stały wokół stołu z wielkim tortem na środku.

-Sto lat, sto lat niech żyje, żyje nam! Sto lat, sto lat niech żyje, żyje nam! Jeszcze raz, jeszcze raz niech żyje, żyje nam! Niech żyje nam! – Zaśpiewali głośno klaszcząc w dłonie. Rozejrzałam się po wszystkich znajomych twarzach uśmiechając się szeroko.

-Chodź, zdmuchnij świeczki i pomyśl życzenie. – Powiedziała siostra Elena obejmując mnie ramieniem. Spojrzałam na tort i dziewięć palących się świeczek. Zamknęłam oczy szukając dobrej prośby na urodzinowe życzenie. „Chcę być kochana i mieć rodzinę” – pomyślałam zdmuchując świeczki.

___

No to zaczynamy! Nowa historia, nowi bohaterowie. Zapoznajcie się ze wszystkim co tutaj macie, niedługo pierwszy rozdział :)