6.

19 październik.

-Marzenia? Każdy ma marzenia. – Uśmiechnęła się patrząc na mnie uważnie.

-Ja nie mam marzeń. – Powiedziałem pewnie obserwując jej twarz.

-Nie prawda. Wszyscy mamy marzenia, ale często wydaje nam się, że są one nie do osiągnięcia i wykluczamy je z listy.

-Buja Pani w obłokach.

-Możliwe. – Odparła. – Jednak nie uważam, że jest to coś złego. Jak Pan uważa?

-Uważam, że trzeba twardo stąpać po ziemi.

-A ja uważam, że czasami dobrze jest być ponad smutną rzeczywistością i uciekać w marzenia czy snucie planów, łapać wiatr w żagle i rozwijać swoje skrzydła. Trochę mniej „dorosłości”, a więcej fantazji proszę Pana. – Uśmiechnęła się szeroko.

-Halo, ziemia. – Paul pomachał mi ręką przed oczami. – Mówiłem do Ciebie.

-Wybacz, zamyśliłem się. – Przetarłem oczy prostując się na krześle. – O czym rozmawialiśmy?

-Raczej powiedz mi, o czym tak namiętnie myślałeś. – Powiedział z przekąsem.

-O jednej inwestycji, ale jeszcze wam nie zdradzę mojego szatańskiego planu. – Skłamałem uśmiechając się.

-Przepraszam za spóźnienie. – Do gabinetu wpadła Candice. – Co to za kobieta, która otworzyła mi drzwi?

-Julia. – Odparłem. – Zajmuję się moimi dziećmi i mieszka tutaj.

-Mieszkasz w jednym domu z obcą kobietą? – Spojrzała na mnie karcąco.

-Nie jest obca. – Zauważył Paul. – Zajmuje się dzieciakami sporo czasu.

-Poza tym to chyba moja sprawa. – Spojrzałem na nią. – Zajmijmy się tym, co istotne, masz projekty?

-Tak. – Powiedziała siadając i wyciągając dokumenty. – Budynek przy pięćdziesiątej czwartej stoi pusty od wielu lat. Rozglądnęłam się w budynku pomimo zakazu wstępu i po okolicy. Wyjątkowo przytulnie i czysto. Spokojnie można by było zrobić tam cztery spore mieszkania.

-To, że jest przytulnie i czysto nie znaczy, że się to opłaca. – Powiedział Paul.

-Myślę, że właśnie, ze względu na okolice te mieszkania poszłyby jak ciepłe bułeczki.  – Powiedziała Candice patrząc na mnie. Po chwili rozległo się pukanie.

-Proszę.

-Dzień dobry. – Wychyliła się Julia. Ubrana w sukienkę w paski idealnie podkreślającą jej figurę i białe trampki. – Potrzebują państwo czegoś? Kawy, herbaty?

-Kawę. – Uśmiechnął się Paul.

-Dla mnie też. – Powiedziała Accola chłodno mierząc ją wzrokiem. Napotkałem spojrzenie Julii, które przeszyło mnie całkowicie.

-Dla mnie też. – Uśmiechnąłem się widząc jej uśmiech.

-Kochana. – Stwierdził Paul, kiedy zamknęła za sobą po cichu drzwi.

-Bez przesady, to jej obowiązek. – Powiedziała blondynka patrząc w papiery.

-Nie, ona jest tutaj od pilnowania dzieci. Całą resztą zajmuje się z własnego, dobrego serca. – Warknąłem w stronę dziewczyny, która już nie odezwała się słowem.

***

-Sarah, no cześć. – Odebrałam telefon wchodząc do kuchni. – Co tam powiesz?

-Mam zlecenie w Chicago! – Pisnęła do telefonu. –Spotkamy się?

-No jasne! – Ucieszyłam się. – Kiedy przylatujesz?

-W następnym tygodniu, dam znać Ci jeszcze dokładniej. Jak tam w nowym domu?

-Cudownie. Zresztą sama się przekonasz. – Zaśmiałam się wyciągając filiżanki z szafki.

-A szef? Jaki jest?

-Przystojny. Sympatyczny i dość…sztywny. Typowy facet przed czterdziestką, z trójką dzieci i rozwodnik. Wiesz, stereotypowo. – Śmiałam się. – Kończę, bo muszę zanieść kawę. Jesteśmy w kontakcie! – Powiedziałam rozłączając się.

-Więc jestem przystojny, sympatyczny, ale sztywny? – Usłyszałam za sobą, zamarłam. – Typowy facet przed czterdziestką? – Dodał po chwili.

-Znaczy… - odwróciłam się zakłopotana. – Nie na pewno ma pan inne zdanie.

-Mam takie samo zdanie. – Zaśmiał się po chwili widząc moją minę.

-Kawa gotowa. – Zmieniłam szybko temat wskazując na tacę na blacie.

-Wezmę ją dla moich sympatycznych, ale sztywnych gości. – Puścił mi oczko i wyszedł z kuchni. Roześmiałam się sama do siebie, może jednak nie jest aż tak sztywny? Zegar wskazywał już dwunastą, a dziewczyny dalej spały jak zabite. Przygotowałam im szybkie śniadanie mając nadzieję, że Meg lubi to samo, co Becky i z tacą w dłoni pomaszerowałam do góry. Zapukałam po cichu do pokoju, ale nikt się nie odezwał. Weszłam do środka. Dziewczyny spały smacznie zwinięte w kłębek. Postawiłam śniadanie na stoliku obok ich łóżka i po cichu wyszłam z pokoju.

-A Ty, co się tak szwendasz? – Usłyszałam schodząc po schodach, przestraszona podskoczyłam tracąc równowagę. – Co Ty piłaś? – Zaśmiał się Chace łapiąc mnie.

-Strasz mnie więcej głupcze! – Skarciłam go.

-Halo, jestem bohaterem. Złapałem Cię jak na mnie leciałaś! – Powiedział oburzony puszczając mnie.

-Nie leciałam na Ciebie tylko ze schodów, nie schlebiaj sobie. – Machnęłam ręką wymijając go. – Twój brat jest w gabinecie.

-Tak wiem, byłem tam przed chwilą, jednak marzę o kawie…- powiedział patrząc na mnie słodko.

-Mam Ci ją niby zrobić?

-Poproszę?

-Dobra. – Wywróciłam oczami wchodząc do kuchni. – Twój brat pod słyszał dziś moją rozmowę z przyjaciółką. Nazwałam go sztywniakiem przed czterdziestką. Myślisz, że mnie za to wyleje?

-Myślę, że nie. – Zaśmiał się obserwując mnie.

-Czy Ty patrzysz mi na tyłek? – Odwróciłam się w jego stronę mierząc wzrokiem.

-Jestem tylko facetem! Mam problem z patrzeniem w oczy, kiedy jakaś laska chodzi przy mnie w tak krótkiej sukience. Sorry! – Podniósł ręce w górę, na co roześmiałam się.

-Jesteś głupszy niż ustawa przewiduje. – Skwitowałam stawiając przed nim filiżankę na spodeczku. – Smacznego.

-Dziękuje o Pani. Idę do mojej wyroczni. – Pocałował mnie w policzek i wyszedł z kuchni. Pokręciłam głową i w tym samym momencie usłyszałam dzwonek do drzwi. Po otwarciu drzwi ujrzałam uśmiechniętą mulatkę.

-Cześć. – Uśmiechnęła się w moim kierunku.

-Proszę. – Otworzyłam szerzej drzwi. – Pan Ian jest w gabinecie.

-Sam? – Zapytała ściągając płaszczyk.

-Nie. Pan Paul, Chace i jakaś blondynka.

-A to poczekam aż skończą. – Uśmiechnęła się.

-Zrobić Pani kawę, herbatę? – Spojrzałam na nią idąc do kuchni.

-Hej. Mów mi Bonnie, jaka ja tam Pani. – Zaśmiała się siadając przy wysepce.

-W takim razie Bonnie, czego się napijesz? – Uśmiechnęłam się.

-Herbaty.

***

-Dobra jak to wszystko to widzimy się jutro w firmie. Lecę, bo pewnie Pheobe już na mnie czeka. Podrzucić Cię? – Paul spojrzał na Candice

-Nie, przyjechałam samochodem. – Powiedziała zbierając dokumenty do teczki. – Do zobaczenia jutro.

-Na razie. – Powiedział Chace przeglądając jakieś kartki. Odprowadziłem Paula i Candice do drzwi i wróciłem do gabinetu.

-Myślę, że już na dziś wystarczy. – Spojrzałem na brata zamykając swój laptop. –Zadzwonię do mamy, bo dzwoniła do mnie. – Zakomunikowałem bardziej do siebie i wykręciłem numer mojej rodzicielki. – Cześć mamo, pracowałem i nie mogłem odebrać. Coś się stało? Dzieci dokazują?

-Nie synku. Chciałam się zapytać czy mogą zostać u mnie jeszcze dwie noce.

-Nie męczą Cię? Jeżeli one chcą to oczywiście. – Powiedziałem opierając się o biurko.

-Nie, są kochane. Może dziewczynki będą chciały jeszcze przyjechać? Zapytaj je i poproś Julię, aby podrzuciła ubrania dla Bells i Sebastiana.

-Dobrze mamo, porozmawiam z nią. Jesteśmy w kontakcie, kocham Cię. – Rozłączyłem się. – Stary zgłodniałem, chodź do kuchni.

-Jakoś ten projekt mi się nie podoba. – Powiedział pod nosem i wstał po chwili. W drodze do kuchni usłyszeliśmy głośne śmiechy. W kuchni w najlepsze Bonnie i Julia piły herbatę i śmiały się w głos.

-Paniom co tak wesoło? – Zapytałem całując przyjaciółkę w policzek.

-A tak sobie rozmawiamy. – Powiedziała chichocząc.

-Obiad? – Chace spojrzał na Julię.

-Zapomniałam! – Zakryła usta dłonią.

-Dobra, zamówimy coś. – Powiedziałem widząc jej przerażenie na twarzy. – Mała odskocznia od garów. – Puściłem jej oczko wyciągając swoją komórkę.

***

-Candice wynalazła jakiś opuszczony budynek i twierdzi, że mieszkania by się tam sprzedawały jak tanie bułeczki. – Powiedziałem patrząc na Bonnie.

-Paul uważa natomiast, że budynek jest za bardzo oddalony od centrum i nie będzie zainteresowania. – Dodał mój brat przeglądając dokumenty.

-Sama nie wiem. Wiesz to zależy od tego jak te mieszkania będą wyglądać i w ogóle. Decyzja jest trudna.

-A ja myślę, o ile mogę się wtrącić, że coraz więcej ludzi marzy o życiu poza miejskim gwarem. Piękne, spokojne otoczenie. Sympatyczni sąsiedzi, kawałek trawki i ławeczka. Coraz częściej słyszy się o nagonce na ekologię i tak dalej. Ludzie bzikują i zmieniają dotychczasowy tryb życia. Uważam, że blondynka ma rację. – Uśmiechnęła się Julia siedząc obok mnie na kanapie.

-Może powinieneś wziąć ją na swoją prawą rękę? – Zaśmiał się Chace. – Taki świeży umysł zawsze jest pożądany.

-Wole zajmować się dziećmi. – Zaczęła się śmiać.

-Myślę, że Julia ma dużo racji. – Wtrąciła Bonnie oglądając zdjęcie. – Spójrzcie. – Rozłożyła zdjęcia na stoliku. – Całą elewacje zrobić w delikatnych, jasnych barwach. Powiększyć niewiele balkony. Przed budynkiem zrobić porządek, zasiać trawę, postawić ławkę. Całość ogrodzić, a w tym miejscu postawić budkę z ochroniarzem, który byłby odpowiedzialny za szlaban oddzielający osiedle od drogi. Strzeżone, skromne…

-Nie drogie. – Dodała Julia. – Można byłoby wprowadzić to osiedle na „rynek”, jako miejsce przeznaczone głównie dla osób starszych chcących uciec od miejskiej duszności. Niewielki procent zniżki, ale jak wiadomo reklama dźwignią handlu.

-Kurczę. – Powiedział Chace prostując plecy. – Dobrze mówią. Widzę to wizualnie i to naprawdę może się sprzedać.

-Muszę się z tym przespać, ale dzięki Wam za pomoc. – Uśmiechnąłem się do dziewczyn. – Jutro powiem o planach Paulowi i zobaczę jak on się będzie na to zapatrywał.

-Candice na pewno będzie miała jakiś problem. – Zaśmiała się Bonnie wstając z kanapy. – Lecę do siebie, muszę zrobić jeszcze kilka rzeczy. Trzymajcie się. – Pocałowała Julię w policzek, a potem mnie i mojego brata.

-Dobranoc. – Krzyknęliśmy za nią zgodnie.

-Też będę się zbierać do łóżka, jestem padnięta. – Julia ziewnęła słodko przeciągając się.- Dobranoc. – Uśmiechnęła się do nas wychodząc z salonu.