24.

25 listopad

Obudził mnie budzik. Podniosłem się zaspany do pozycji siedzącej i zaniemówiłem, kiedy zobaczyłem wokół łóżka porozrzucane ubrania. Spojrzałem w bok i ujrzałem nagą Candice śpiącą obok.

-O boże. – Szepnąłem sam do siebie chowając twarz w dłonie. – Candice. Blondi wstawaj. – Szturchnąłem ją zakładając na siebie pośpiesznie szlafrok.

-Co się stało? – Jęknęła półsennie.

-Wstawaj i ubieraj się. – Powiedziałem zbierając jej rzeczy z podłogi. – Słyszysz?! Wstawaj.

-No już, już. Tygrysie. – Ziewnęła siadając na brzegu łóżka. – Nie wyspałeś się?

-Nie za bardzo. Idę zrobić śniadanie, a Ty doprowadź się do porządku. – Powiedziałem chłodno wychodząc z kuchni. Boże jestem idiotą. Przygotowałem szybko śniadanie, kiedy w kuchni pojawiła się Becky.

-Minęłam się z Candice. Możesz mi to wyjaśnić? – Zapytała wyciągając z lodówki sok.

-Pracowaliśmy do późna i kazałem jej zostać. – Powiedziałem nie patrząc na nią.

-Oczywiście z dwóch, a raczej już trzech pokoi gościnnych wybrała Twoją sypialnie? Bystra.

-Becky, daj spokój. – Westchnąłem kładąc pudełka na kuchennej wysepce.

-Jasne, jasne. Już się nie odzywam. – Uśmiechnęła się ironicznie. – Pójdę obudzić Sebastiana i Belle.

-Zaczekaj. – Zawołałem za nią. – Pojadę po południu przeprosić Julię.

-Za co dokładnie? Za kłótnie czy za dzisiejszy poranek? – Spojrzała zła i nie czekając na moją odpowiedź zniknęła za ścianą.

***

-Jestem prawnikiem i pracuje w kancelarii wraz z ojcem. Jestem starym kawalerem. Nie mam nawet kota. Prowadzę dość nudne życie. – Zaśmiał się popijając wino. Zaprosiłam Jensena na obiad. Spotkałam go przypadkiem w windzie i chyba z powodu samotności zaproponowałam mu wspólny posiłek. Zgodził się od razu, a nawet wydawał się podekscytowany popołudniem.

-Rozumiem. Ja jestem obecnie bez pracy, ale uwielbiam gotować. Panna, ale serce oddałam trójce cudownych dzieci, którymi się zajmowałam.– Śmiałam się nawijając makaron na widelec.

-Trójka dzieci? Ładnie zaczynasz w tak młodym wieku. – Puścił mi oczko. – Żadnego szalonego eks?

-Niestety. Może urozmaiciłby mi trochę życie, co nie?

-Z pewnością. – Śmiał się. – Świetna dziewczyna, aż dziwne, że samotna.

-Czy Ty mnie podrywasz?

-Ja? Skąd. Nie szukam związku. Stwierdzam fakty.

-Kręcą Cię przelotne numery?

-Owszem, jakbyś była chętna wiesz gdzie mnie szukać. – Uniósł kącik ust dolewając mi wina.

-Znasz Chacea? – Zmieniłam temat upijając trunek.

-Somerhalder? Owszem.

-Pracowałam u jego brata. – Wytarłam usta chusteczką opierając się wygodnie.

-Poważnie, pracowałaś u Iana?

-Znasz go? – Zdziwiłam się.

-Pomagałem mu podczas rozwodu i ostatnio dzwonił właśnie w sprawie dzieci.

-Oh. Jaki ten świat mały… - powiedziałam lekko zirytowana. Może on specjalnie dał mi to mieszkanie tutaj, aby mieć na mnie oko z każdej strony? Rozmowę przerwał nam dzwonek do drzwi.

-Zaczekaj sekundę, pójdę otworzyć. – Uśmiechnęłam się do swojego gościa wstając od stołu. Poprawiłam białą bluzę od dresu i jednym ruchem otworzyłam ciemne drzwi, za którymi stał Ian z bukietem herbacianych róż.

-Co Ty tu robisz? – Spojrzałam na niego opierając się o futrynę.

-Musimy porozmawiać.

-Nic nie musimy, ewentualnie możemy, ale nie, nie możemy gdyż nie mam na to czasu, a po drugie mam gościa. Tak więc żegnam. – Uśmiechnęłam się zamykając drzwi. Jednak Ian nie ustawał i prawdopodobnie oparł się o dzwonek.

-Kto to? – W korytarzu pojawił się Jensen.

-Ian. – Mruknęłam otwierając ponownie drzwi.

-Cześć stary. – Uśmiechnął się do bruneta i zerknął na kwiaty. – To ja was zostawię, dzięki za obiad. – Pocałował mnie w policzek i szybkim krokiem wyszedł z mieszkania.

-Masz dziesięć minut. – Powiedziałam do Iana wchodząc w głąb mieszkania.

-Masz jakiś wazon? – Zapytał idąc za mną.

-Tak, stoi pod zlewem i zamiast wody ma worek na śmieci. Nie chce tych kwiatów, a więc możesz się ich pozbyć. Wiesz…mam uczulenie na sztuczność.

-Przestań, proszę.

-Bo co? – Odwróciłam się patrząc na niego i opierając się o kuchenny blat. – Znowu mnie uderzysz? – Przechyliłam głowę patrząc na mnie, nie odpowiedział tylko spuścił wzrok. – Czego chcesz?

-Przeprosić. Porozmawiać. – Położył kwiaty na stole i usiadł na kanapie.

-Przeprosin nie przyjmuje, a rozmawiać nie mamy o czym. Coś jeszcze?

-Julia do cholery! – Krzyknął tak, że aż podskoczyłam. – Naprawdę mi przykro, ok? Nawet nie wiesz ile kosztuje mnie to, że siedzę tutaj i zbieram się na odwagę.

-Przepraszam bardzo, ale to ta scena, w której wzbudzasz we mnie litość? Mam bić Ci brawo, bo szanowny Pan Somerhalder zjawił się w moich skromnych progach z bukietem kwiatów przepraszając za to, że jest dupkiem? Sorry stary, ale jakoś nie robi to na mnie wrażenia.

-Daj mi dokończyć…

-Dokończyć, co? Proszę bardzo, mów. Za co mnie przepraszasz? Za to, że mnie uderzyłeś? Za to, że pchnąłeś na kant komody i zrobiłeś ogromnego siniaka na moich plecach? Może przepraszasz mnie za to, że grzebałeś w mojej przyszłości i poniżyłeś w najgorszy z możliwych sposobów? No dalej! Za którą pierdoloną część przepraszasz? Czekaj… może to ja powinnam przeprosić Ciebie? Jaki scenariusz ułożyłeś na dzisiejsze spotkanie?

-Chciałem przeprosić za to, że Cię skrzywdziłem. – Podniósł się i podszedł do mnie. – Przeprosić za te okropne słowa, które powiedziałem. Przeprosić za cierpienie, jakim Cię obdarzyłem. – Szepnął zbliżając się do mnie na niebezpieczną odległość.

-Mam to w dupie. – Powiedziałam zacięcie wbijając się bardziej w kuchenne szafki.

-Wiem, że źle zrobiłem. Żałuję, że nie dałem Ci wytłumaczyć tego wszystkiego. Żałuję, że kazałam Ci się wynosić. Zależy mi na Tobie. Tęsknie za Tobą, wszyscy tęsknimy.

-Gówno mnie to obchodzi! – Krzyknęłam zła. – Trzeba było myśleć wcześniej, a teraz spierdalaj i ponieś jak facet konsekwencje za swoje czyny.

-Julia…-złapał moją twarz w dłonie. – Proszę…

-Ja też prosiłam. – Powiedziałam ze łzami w oczach. – Prosiłam o rozmowę, prosiłam o chwilę pieprzonej rozmowy. – Odepchnęłam go.

-Julia..

-Wynoś się. Rozumiesz? Wynoś się. Nie masz za grosz honoru. Co z Ciebie za facet?! Wynoś się! – Krzyczałam rzucając w niego wszystkim, co tylko miałam pod ręką.

-Dobrze. – Powiedział cicho idąc w kierunku korytarza. – Jutrzejszy wieczór dalej aktualny. Rozumiem, że nie chcesz przyjść ze względu na mnie, ale dzieci oczekują Twojego przyjścia. – Dodał znikając. Usiadłam przy stole chowając twarz w dłonie. Zalałam się łzami. Czułam się totalnie bezsilna, wypompowana. Krew buzowała mi w żyłach, a wściekłość sięgała zenitu. Wyjęłam z lodówki butelkę wina, które nalałam do lampki. Piłam jedną za drugą opróżniając butelkę w szybkim tempie. Druga butelka była już opróżniona do połowy, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi.

-Chrzanić to. – Wybełkotałam do siebie przechylając szkło. Dzwonek dzwonił i dzwonił, aż w końcu nie wytrzymałam i chwiejnym krokiem podeszłam do drzwi.

-Pali się szy so? – Mruknęłam odkluczając zamek.

-W końcu, co z Tobą?! – Warknął Chace wchodząc do środka.

-Pefnie. Bes krępacji, wchodź i się rozgość. – Machnęłam ręką i wróciłam na kanapę.

-Boże, jesteś kompletnie zalana.

-Może trosieczke. Halo, jestem dorosła tak? Mogę pić, pić, pić i jeście raz pić. – Nalałam kolejną lampkę wina.

-Julia do cholery. – Zabrał mi ją odstawiając na bok.

-Halo, halo. Prosie Pana, ja miałam zamiar to wypić. – Opadłam na oparcie kanapy czkając.

-Co z Tobą? Co się dzieje? – Zapytał z troską w głosie.

-Słuchaj. Wyjaśnijmy sobie coś… żadnych pytań i spowiedzi ok? No. – Skuliłam się w kącie przykrywając kocem.

-Zrobię Ci herbatę. – Westchnął wstając. Kilka minut później siedział obok mnie z kubkiem parującego naparu.

-Wino. Rozumiesz? Chce wino, a nie jakieś herbatki. Nie jestem emerytką.

-Julia, opanuj się, bo Cię wrzucę pod lodowatą wodę. Co się stało?

-Twój brat tu był i pierdolił jakieś farmazony. Mam go dość. – Zbliżyłam się do niego. – Dość rozumiesz? Dość. – Wróciłam do swojej pozycji.

-Co Ci zrobił?

-Nic. Gadał, przepraszał, kwiaty przyniósł i myśli, że jest jebanym bogiem i może zbawić świat. Nie, nie, nie. Nie ze mną te numery. Znam takich jak on, myśli, że może wszystko, a wiesz co? Gówno może. O, misia w pędzel może cmoknąć, bum! – Krzyknęłam kładąc się. – Bo co? Bo może mi jednego dnia ubliżać, a drugiego przepraszać? Opiekunki mu brakuje czy może towaru do dymania? – Spojrzałam na niego. – Ah, nie wiesz? Owszem, pieprzyliśmy się raz, dwa, a może i trzy. Wtedy już nie byłam ćpunką i złą osobą, wtedy byłam pierdoloną boginią. – Bełkotałam bez sensu plując się na prawo i lewo.

-Wypij herbatę i połóż się spać. – Powiedział cicho nie patrząc na mnie.

-Taaa. – Mruknęłam podnosząc się.

***

Położyłem brunetkę do łóżka i przykryłem szczelnie kołdrą. Zdążyła już zwrócić zawartość żołądka, popłakać się, a potem śmiać niczym totalna wariatka. Po wszystkich tych przebojach mogłem patrzeć jak spokojnie śpi pochrapując pod nosem. Wyszedłem z pokoju przymykając drzwi od jej sypialni i usiadłem w salonie na kanapie. Zabolały mnie słowa Julii. Spała z moim bratem i bez dwóch zdań zależało jej na nim, a jak znam Iana zapewne z wzajemnością. Szkoda, że musze patrzeć na to z boku wiedząc, że brunetka nie jest mi obojętna. Zależy mi na niej w zupełnie innym znaczeniu niż przyjaciółka. Kiedy była obok wszystko dookoła zanikało. Niestety, teraz musi zaniknąć także moje uczucie, gdyż wiem, że Julia traktuje mnie tylko i wyłącznie, jako przyjaciela i nigdy nie wskoczę na poziom wyżej. Obracałem w dłoni telefon długo zastanawiając się czy powinienem zadzwonić do mojego brata. Ostatecznie zdecydowałem, że powinien tu przyjechać i czuwać nad nią.

-Totalnie się upiła. – Powiedziałem do niego zamykając za nim drzwi.

-Gdzie teraz jest? – Zapytał ściągając skórę.

-Śpi, ale może być trochę niespokojna, bo wymiotowała. Sytuacja już opanowana, tak myślę.

-Dobrze, że byłeś przy niej. Pojedziesz do mnie? Nie chce żeby Bec została sama z dzieciakami.

-Jasne, nie ma problemu, tylko zajdę do siebie po ubrania. – Uśmiechnąłem się zabierając telefon ze stolika. – Zawalcz o nią.

-Co? – Spojrzał na mnie.

-Jest tego warta, nie poddawaj się stary. Poważnie. – Poklepałem go po ramieniu wychodząc z mieszkania.