27.

30 listopad.

Gdyby kiedyś ktoś się mnie zapytał gdzie widzę siebie za kilka lat na pewno nie umiałabym odpowiedzieć na to pytanie. Moje życie od opuszczenia domu dziecka to była ciągła podróż. Z miejsca do miejsca. Z miasta do miasta. Z państwa do państwa aż w końcu wylądowałam na zupełnie innym kontynencie szukając szczęścia. Teraz w końcu zrobiłam przystanek. Dłuższy niż zwykle. Znalazłam swoją oazę, swoje miejsca i ludzi, z którymi bez dwóch zdań chcę spędzać czas. Czasami człowiek musi po prostu zwolnić. Musi przemyśleć, co jest a czego nie ma. Czasami ciężko jest siedzieć w głupim fotelu i myśleć nad niedokończonymi rozmowami. Co mogło się powiedzieć a co mogło się zrobić. Wiem jedno przeszłości nie zmienię. Zostawiam ją, bo nie widzę potrzeby wracania do niej. Liczy się tu i teraz oraz może plany, które zdążyłam stworzyć z Ianem. Właśnie…Ian. Nigdy nie spodziewałabym się, ze wszystko tak się potoczy. Minęło tak niewiele czasu, a ja totalnie straciłam głowę dla faceta. Co więcej czuję się bezgranicznie szczęśliwa. Noc przed wyjazdem Iana spędziliśmy na rozmowach. Długie godziny rozmów, wyznawania prawdy, przepraszania się i właśnie planowania. Remont, podróże, zakupy i zmiany. Cała masa planów, które naświetlają tylko mi fakt jak cudowna będzie moja przyszłość w tym domu. Oczywiście dzieci nie mają pojęcia, że ja i ich ojciec tworzymy parę i planujemy wspólne życie. Na razie są szczęśliwe, że wróciłam do domu i wszystko wróciło do normy, ale czy będą szczęśliwe, kiedy dowiedzą się o tym, jak sprawa teraz wygląda? Mam nadzieję, że zaakceptują pewne fakty i nic się nie zmieni. W nowy rok planujemy z Ianem podróż do moich korzeni. Chcę odnaleźć rodziców i zadać im kilka pytań. Chce poznać ludzi, którzy mnie stworzyli i w jakiś sposób ukształtowali. W końcu jestem na to gotowa, a Ian chce mnie w tym wspierać. Uda się, musi.

***

-Siadaj na kanapie, zrobię kawę. – Powiedziała Emma, gdy przekroczyłam próg jej domu. Niewielki budynek otoczony zielenią znajdował się od posiadłości jej brata jakieś pół godziny samochodem. Rzuciłam torebkę na kanapę i rozglądałam się po pomieszczeniu. Pomimo chaosu i różnorodności barw oraz materiałów salon wydawał się w jakiś sposób artystyczny. Czerwień przeważała zdecydowanie podobnie zresztą w kuchni, którą widziałam z salonu. Usiadłam na kanapie naprzeciwko rzeźby przypominającej barana. Może to był kozioł? Nie wiem, w każdym bądź razie było w niej coś niepokojącego.

-Wybacz za bałagan, ale niedawno wróciłam ze sklepu. – Uśmiechnęła się stawiając na czarnym stoliku tacę z dzbankiem i dwiema filiżankami.

-Daj spokój. – Zaśmiałam się. – Poza tym nie widzę nigdzie bałagan.

-Bo nie byłaś na górze. – Puściła mi oczko. – Jesteś u mnie pierwszy raz prawda? Matko tyle czasu już tu mieszkasz, a nigdy mnie nie odwiedziłaś.

-Nigdy nie miałam czasu. Obecnie się nudzę samotnością w domu. – Zaśmiałam się biorąc od niej oczywiście czerwoną filiżankę z pięknie pachnącą kawą. – Dziękuję.

-Dobrze, że wróciłaś. Martwiłam się, że mój brat już totalnie Cię stracił. Wiesz, on jest jak kwiat. Normalnie usychał bez Ciebie.

-Naprawdę? – Zaśmiałam się słysząc jej określenie i upijając łyk kofeinowej dawki energii. – Wydaję się taki twardy.

-Właśnie, wydaję się. – Zaśmiała się. – Mam nadzieję, że wszystko sobie wytłumaczyliście i w końcu nastała zgoda.

-Owszem, rozmawialiśmy. Bardzo długo, na wiele tematów i myślę, że wszystko jest już jasne i klarowne, nic tylko się cieszyć. – Uśmiechnęłam się i zamilkłyśmy na chwilę popijając kawę. – Nie miałyśmy nigdy okazji porozmawiać tak we dwie. Mogę zadać Ci pytanie?

-Oczywiście, pytaj. – Powiedziała podekscytowana odstawiając filiżankę na stolik.

-Co się stało z Twoim mężem? – Spojrzałam na nią, ale widząc jej minę szybko pożałowałam pytania. – Oczywiście, jeżeli nie masz ochoty to nie odpowiadaj, nie naciskam.

-Nie, nic się nie stało. Po prostu dawno o tym nie mówiłam. – Wytłumaczyła odgarniając włosy na jedną stronę. -John, bo tak się nazywa był najwspanialszym mężczyzną pod słońcem. Znaczy na początku naszej znajomości tak myślałam. Szybko wzięliśmy ślub i zaczęliśmy bawić się w rodzinę. Urodziła się Meghan, a my byliśmy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Była naszym oczkiem w głowie i wiedzieliśmy, że nie chcemy, aby czegokolwiek jej zabrakło. W między czasie John założył firmę, która w mgnieniu oka wspięła się na szczyt. Razem z sukcesem wiązał się upadek mojego męża. Zaczął pić, zmienił się. Bywał kłótliwy, ale następnego dnia od razu przepraszał. Całość ciągnęła się tak w nieskończoność. Urodziłam Melissę, która była naprawdę cudem w naszym życiu, ale on się nie zmienił. Pił więcej, bywał agresywny, ale kiedy próbował uderzyć dziewczynki powiedziałam dość. Spakowałam się, pojechałam do Iana, a następnego dnia złożyłam pozew rozwodowy i wniosek o pozbawienie go praw ojcowskich. Zgodził się bez protestu i tak zostałam sama. – Zakończyła swoją historią porządnym łykiem kawy.

-Przykro mi. – Wyszeptałam patrząc na nią uważnie.

-Nie potrzebnie. Gdyby nie on nie miałabym tak pięknych, cudownych i mądrych córek. Dał mi dwa prezenty i kilka lat szczęśliwego życia, a cała reszta jest nieistotna. – Uśmiechnęła się w czarujący sposób i spojrzała przed siebie. - Czasami brakuje mi miłości. Takiej partnerskiej. Brakuje mi bycia kochanym. Twarzy, która na mnie patrzy i uśmiecha się, dlatego, że jestem. Dłoni, która szuka mnie przez sen. Kogoś, z kim jestem cały. Kogoś, kogo twarz chciałabym widzieć, zasypiając na zawsze. Kogoś, kto jest moim domem, kochankiem, przyjacielem i współtowarzyszem. Rozumiesz?

-Rozumiem. – Uśmiechnęłam się widząc jej zamyśloną twarz. – Jestem niepoprawną optymistką i wierzę, że i ty znajdziesz szczęście, w końcu dobrzy ludzie zasługują na happy end.

-Wierzysz w to? – Spojrzała na mnie zdziwiona. – Rozumiem, że ty także będziesz miała happy end?

-Oczywiście. – Odparłam pewnie. – Jak się sam nie pojawi, to go namaluje, ale właśnie tak zakończę moje życie. Szczęściem i uśmiechem, bo czym by było życie bez tych dwóch cech? – Puściłam jej oczko ponownie upijając łyk kawy.

***

Chwilę po dwunastej wyjechałam od Emmy. Miałam jeszcze trochę czas, aby odebrać dzieci ze szkoły, a więc postanowiłam spotkać się na szybkim lunchu z Bonnie, która męczyła mnie o spotkanie już kilka dni. Umówiłyśmy się w barze niedaleko firmy, w której pracowała. Oczywiście przez korki spóźniłam się kilka minut i wpadłam jak burza do środka. Mulatka uśmiechnęła się na mój widok z drugiego końca sali machając energicznie.

-Cześć, wybacz, ale korki straszne… - powiedziałam zdyszana całując ją w policzek.

-Nie przejmuj się, zamówiłam nam spaghetti. – Uśmiechnęła się. – Skąd wracasz?

-Byłam u Emmy na kawie. Pierwszy raz od czasu, kiedy się tu przeprowadziłam. Piękny dom, najbardziej urzekła mnie jej turkusowa sypialnia. – Śmiałam się siadając naprzeciwko.

-Mnie pokój Melisy, czy to nie jest dziwne? – Zaśmiała się ogarniając włosy z czoła. – Opowiadaj, co u Ciebie się dzieję.

-Cóż. Wróciłam do domu Iana, dzieciaki są szczęśliwe, a przed wczoraj poznałam chłopaka Becky.

-Becky ma chłopaka?! Przecież Ian się zesra z zazdrości. – Śmiała się. – Jaki jest?

-Ma na imię Alex, ma dwadzieścia trzy lata i jest naprawdę gorący. Wysoki, blondyn, piękna twarz, szerokie plecy. Czarujący, inteligentny, przesympatyczny i szalenie zakochany w Bec. Wiesz jak on na nią patrzy? Słuchaj, zazdroszcze jej. On patrzy na nią tak jak ja na pączka podczas menstruacji, możesz to sobie wyobrazić?

-Nie? Tak na nią patrzy. Skubana, ale szczęściara. – Powiedziała Bonnie wyraźnie smutna. – Też chce żeby ktoś na mnie tak patrzył!

-Nie tylko ty. – Westchnęłam. – Myślę, że Ian go polubi. Chłopak pracuje w firmie z ojcem, niedawno tutaj się przeprowadzili, ale on już planuje kupić jakieś mieszkanie i żyć na własną rękę no i goni Bec do nauki, a więc same plusy. – Zaśmiałam się spoglądając na kelnera, który postawił przed nami talerze.

-Kiedy go poznamy?

-Na przyjęciu urodzinowym Iana. Bec chce żeby wszystko poznali go w tym samym czasie. Smacznego. – Uśmiechnęłam się wbijając widelec w makaron.

- Właśnie, co z tymi urodzinami?

-Rozmawiałam wczoraj z mamą Iana i powiedziała, ze w żadnym wypadku nie będę stać przy garnkach i gotować. Urodziny odbędą się w jakieś restauracji, ale jutro ma podać dokładniejsze szczegóły.

-Oho, trzeba znaleźć sukienkę. – Zaśmiała się jedząc. – Tak poza tym z Ianem już okej?

-Tak, jak najbardziej. Wytłumaczyliśmy sobie wszystko, długo rozmawialiśmy i jest dobrze. W styczniu chcemy lecieć do Wielkiej Brytanii, odnaleźć moich rodziców.

-Naprawdę?

-Tak, jestem gotowa, aby stawić czoła przeszłości. Nie wyobrażam sobie za dużo, ale po prostu chcę ich znaleźć i zadać kilka pytań, a potem wrócić i już w stu procentach oddzielić się od tego grubą kreską.

-Trzymam kciuki żeby się udało. – Uśmiechnęła się, a ja bez słowa odwzajemniłam jej uśmiech.

***

Robiłam kolację i obserwowałam Bells siedzącą na blacie i opowiadającą o wydarzeniach w przedszkolu. Dowiedziałam się, że Pani przedszkolanka bardzo często ma czerwone paznokcie oraz dziwny rysunek na nadgarstku, a także o tym, iż David i Nicholas bardzo jej dokuczają, ale ona i tak wie, że im się podoba.

-W końcu jestem księżniczką. – Powiedziała pewna siebie odrzucając włosy.

-Oczywiście. Jesteś najpiękniejszą księżniczką w tym zamku. – Zaśmiałam się czochrając jej włosy.

-Niuniu. Księżniczce nie wypada być nieuczesaną. – Pomachała wymownie palcem poprawiając swoimi małymi dłońmi włosy.

-Wybacz, ale nawet potargana jesteś śliczna. – Pocałowałam ją w głowę. – Głodna?

-Nie bardzo, a co będzie na kolację? – Przekręciła głowę obserwując mnie uważnie.

-Taty nie ma, a więc będziemy się opychać pysznymi kanapkami, w salonie, na kanapie i oglądając bajkę.

-Będę mogła kruszyć? – Spojrzała na mnie podejrzanie.

-Będziesz, ale nie możemy powiedzieć nic tacie. – Odparłam podając jej do rączki kawałek sera.

-Zgoda. Zdejmij mnie, proszę. Muszę iść po mojego kucyka. – Powiedziała z pełną buzią.

-Leć, ale uważaj na schodach. – Zdjęłam ją z blatu i w tym momencie zadzwoniła moja komórka, Ian.

-Halo? – Odebrałam wesoło układając kanapki na talerzu.

-Cześć. – Usłyszałam ciepły i spokojny głos Iana. – Wszystko w porządku? Cały dzień się nie odezwałaś.

-Wybacz, ale byłam w ciągłym ruchu. Rano wpadłam do Twojej siostry, potem do Bonnie, a w końcu dzieciaki i cała masa obowiązków. – Powiedziałam usprawiedliwiająco. – Co u Ciebie?

-Dobrze, ale tęsknie za wami. Za tobą.

-Ooo..-Rozczuliłam się. – Słodko. Jeszcze trochę i będziesz w domu.

-Wiem, ale i tak tęsknie. – Zaśmiał się. – Leżę już w łóżku i zaraz idę spać.

-Sam?

-Oczywiście. – Parsknął śmiechem. – Uciekam spać, dobranoc kochana.

-Dobranoc. – Uśmiechnęłam się chowając telefon do kieszeni.

-Mamo…- wbiegła Belle do kuchni. – Nie mogę znaleźć kucyka…

-Mamo? – Podniosłam głowę wpatrując się w nią przez dłuższą chwilę. Patrzyłyśmy na siebie przez chwilę milcząc. Poczułam dziwne i naprawdę przyjemne ciepło w okolicach klatki piersiowej, ale nie mogłam wydusić z siebie słowa.

-Przepraszam…-Bąknęła spuszczając głowę.

-Nic się nie stało. – Podeszłam do niej szybko i ukucnęłam. – Patrzyłaś pod swoim łóżkiem? – Podniosłam jej głowę delikatnie za podbródek.

-Tak, ale nie ma…-powiedziała smutno bawiąc się swoimi palcami.

-Chodź. – Wzięłam ją na ręce. – Poszukamy razem, hm? – Pocałowałam ją w policzek i poszłam na górę wciąż czując na sercu ciepło i ogromną radość.

__
Cześć! Wrzucam na szybko rozdział i niestety, ale nie mam na tę chwilę czasu, aby zajrzeć do Was :(
Nadrobię wasze rozdziały za kilka dni oraz uzupełnie tutaj galerię. Ściskam mocno! :*
Jak mijają wasze wakacje? :>
Pozdrowienia!