28.

1 grudnia.

Wszedłem po cichu do domu, w którym panował totalny spokój. Miałem przylecieć jutro, ale sprawy załatwiłem wyjątkowo szybko i już wczesnym rankiem miałem samolot do Nowego Yorku. Odstawiłem walizkę pod ścianę, odwiesiłem kurtkę na wieszak i zdjąłem buty. Rozejrzałem się po domu, ale nikogo nie zastałem. Wszedłem po schodach na piętro zerkając na ścienny zegar – piętnaście minut po ósmej. Drzwi do sypialni Julii były uchylone, a gdy zajrzałem głębiej ujrzałem brunetkę smacznie śpiącą. Uśmiechnąłem się pod nosem, ściągnąłem bluzę wraz z koszulką i w spodniach od dresu położyłem się obok niej. Mruknęła coś przez sen delikatnie się poruszając. Pocałowałem ją w ramie i przyciągnąłem do siebie mocniej. Wtuliłem twarz w jej gęste włosy i nawet nie wiem, kiedy usnąłem.

***

Przebudziłem się czując jak Julia przekręca się na plecy. Otworzyłem leniwie oczy patrząc na nią jak w najbardziej słodki sposób przeciąga się ziewając.

-Ian? – Spojrzała na mnie przecierając oczy. – Co Ty tu robisz?

-Spałem, ale mnie obudziłaś. – Zaśmiałem się odgarniając jej włosy z czoła. – Dzień dobry ślicznotko. – Musnąłem jej usta gładząc kciukiem policzek.

-Miałeś być jutro.

-Jednak wróciłem dziś, do jutra bym bez Ciebie nie wytrzymał. – Puściłem jej oczko. Uśmiechnęła się szerzej i okryła bardziej kołdrą. – Zdziwiłem się, że śpisz o tej porze.

-Emma zabrała dzieciaki do szkoły, ja miałam nad ranem gorączkę, dlatego spałam. – Wyjaśniłam przekręcając się na bok. – Załatwiłeś wszystko?

-Owszem. – Podparłem głowę na dłoni, a drugą położyłem na jej biodrze. –Dobrze się już czujesz?-Zapytałem zaniepokojony patrząc na nią uważnie.
-Tak, dobrze. – Uśmiechnęła się.

- Mam dla Ciebie dobrą wiadomość. Polecimy do Wielkiej Brytanii jeszcze w tym roku, dokładniej dziś wieczorem.

-Co? Jak to? – Otworzyła szerzej oczy jeżdżąc palcami po moim torsie.

-Musze załatwić tam kilka spraw odnośnie kontraktu, który podpisałem wczoraj. Transakcja wiązana. – Położyłem się na plecach przyciągając ją do siebie. Oparła niepewnie głowę o moją klatkę piersiową i położyła dłoń na moim brzuchu. – Nie cieszysz się?

-Jestem w szoku. – Szepnęła. – Możliwe, że jutro albo pojutrze dowiem się czegoś o swoich rodzicach, nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

-Domyślam się. – Pocałowałem ją w głowę. – Tęskniłaś? – Zapytałem po chwili milczenia gładząc jej ramię.

-Tylko troszkę. – Odpowiedziała kręcąc kółeczka wokół moich sutków. Zaśmiałem się słysząc jej odpowiedź i mocniej ją przytuliłem. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czułem taką radość na widok kogokolwiek i czegokolwiek. Oddychała cicho wtulając się we mnie, a zapach jej szamponu do włosów drażnił moje nozdrza. Brakowało mi jej zapachu, jej ciała i cichego śmiechu.

-Pójdę zrobić śniadanie. – Podniosła się na łokciu patrząc na mnie. Zapatrzyłem się w jej zielono niebieskie oczy i mimowolnie się uśmiechałem. Spuściła wzrok tak jakby krępowało ją moje spojrzenie, a chwilę potem nieśmiało pocałowała moje usta. Objąłem ją w pasie, a drugą rękę wczesałem w jej włosy na wysokości karku. Odwzajemniałem jej delikatną pieszczotę z równym zaangażowaniem. Oderwała się ode mnie po chwili uśmiechając się szeroko – zupełnie tak jak za pierwszym razem, kiedy ją pocałowałem.

-Nie jestem głodny. – Uśmiechnąłem się zadziornie kładąc ją pod siebie. Uśmiechała się niewinnie patrząc na mnie. Nie mogłem wyjść z podziwu, jaka była śliczna. Młoda. Beztroska. Niewinna. Anioł. Piękne, gęste rzęsy rzucające cień na jej policzki. Pełne, gładkie usta. Zgrabny, mały nos. Duże, czarujące oczy i uśmiech, który roztapiał moje serce.

-Kocham Cię. – Szepnąłem patrząc na nią z góry. Uśmiechnęła się w sposób, którego nie umiem opisać słowami. Objęła w swoje delikatne jak aksamit dłonie moją twarz i w odpowiedzi po prostu mnie pocałowała, oczywiście w jeden z tych idealnych sposób. Idealnych jak ona.

***

Przebudziłam się nagle wyrwana ze snu. Rozejrzałam się zdenerwowana po pomieszczeniu i dopiero po chwili się uspokoiłam. Miałam na pewno jakiś zły sen, ale niestety nic nie byłam sobie w stanie przypomnieć. Wysunęłam się spod kołdry zakładając na siebie szybko bokserki oraz koszulkę Iana, która leżała na fotelu. Zbiegłam po schodach i dopiero po chwili usłyszałam jak ktoś, zapewne Ian krząta się po kuchni. Stanęłam w progu i obserwowałam każdy jego ruch. Uśmiechnęłam się widząc go do połowy ubranego i nucącego melodie z radia pod nosem. Podeszłam na palcach do niego i przytuliłam się do jego ciepłych, umięśnionych pleców.

-Zawsze będziesz tak znikał po seksie? – Mruknęłam opierając głowę o jego łopatkę.

-Tylko czasami. – Zaśmiał się. – Bekon, jajka i tosty. Co Ty na to?

-Brzmi pysznie. – Pocałowałam go w ramie i usiadłam przy wysepce. –Wiesz, poznałam podczas Twojej nieobecności chłopaka Becky.

-Naprawdę? – Spojrzał na mnie stawiając przede mną filiżankę. – Jak wrażenia?

-Pozytywne. Miły chłopak, mądry, bystry, dojrzały i szaleńczo zakochany w Twojej córce. – Uśmiechnęłam się upijając łyk kawy.

-Jak ja w Tobie? – Pochylił się całując moje usta.

-Możliwe. – Zaśmiałam się. – Myślę, że go polubisz. W sumie to mam taką nadzieję, zupełnie jak Bec.

-Wiesz…niecodziennie jest się w sytuacji poznawania chłopaka swojej nastoletniej córki. Powiem więcej, mam świadomość, że to może potrwać tylko jakiś czas, w końcu ona ma dopiero szesnaście lat.

-Rebecca jak na swój wiek jest naprawdę bardzo dojrzała. – Odparłam obracając do dłoniach filiżankę.- Trochę więcej wiary w nią i jej uczucia. Przyda Ci się większa dawka zrozumienia, kiedy poznasz Alexa.

-Większa dawka zrozumienia? – Postawił przede mną talerz. – Co mam przez to zrozumieć?

-Nie będziesz się wściekał?

-Będę jak zaraz mi nie powiesz. – Usiadł obok mnie. – Więc?

-On ma dwadzieścia trzy lata. – Odpowiedziałam patrząc przed siebie.

-Słucham? Żartujesz? On mógłby być Twoim chłopakiem!

-Niestety Ty nim jesteś, a on jest chłopakiem Bec. – Zaśmiałam się. – Powinieneś się cieszyć. Jest dojrzały fizycznie i emocjonalnie, a więc prawdopodobieństwo skrzywdzenia Bec w jakikolwiek sposób maleje z minuty na minutę. On naprawdę nie widzi poza nią świata. Daj mu szansę, chociaż na poznanie siebie. – Położyłam rękę na jego udzie uśmiechając się delikatnie.

-Dobrze, postaram się. – Pocałował mnie w policzek i wrócił do jedzenia śniadania. – Muszę pojechać do firmy, a po drodze wstąpię po dzieci i moją mamę, obiecała przypilnować ich pod naszą nieobecność.

-Dobrze, ale Belle i Sebastian mają zajęcia do piętnastej trzydzieści, a Bec zapewne będzie u Twojej mamy, miała jej w czymś pomóc.

-Wyrobie się. – Odparł. – Spakuj się w między czasie, wyjeżdżamy dziś a samolot powrotny mamy w nocy z czwartego na piątego.

-Co mam ze sobą zabrać? – Zapytałam dopijając kawę. – Nie mam pojęcia, jaka jest tam pogoda, to śmieszne biorąc pod uwagę, że spędziłam tam osiemnaście lat.

- Deszczowo i zimno, a więc ciepłe ubrania weź chociaż możesz także wziąć jakąś sukienkę, skoczymy na kolację, hm?

-Dobrze. – Uśmiechnęłam się wstając. – Może będziemy mieli co świętować. – Dodałam cicho chowając naczynia do zmywarki.

-Niezależnie od tego, co się wydarzy, każdy nasz wspólny dzień podlega świętowaniu. – Puścił mi oczko. Uśmiechnęłam się i bez słowa wróciłam do sprzątania.

-Skarbie. – Podszedł do mnie i jednym ruchem przyciągnął mnie do siebie. –Czym się martwisz? – Zapytał opierając się o szafkę i trzymając dłonie na moich pośladkach.

-Sama nie wiem. – Odparłam cicho kładąc dłonie na jego torsie. – Boję się, że nie znajdę nikogo. Żadnej osoby, która jest ze mną spokrewniona. Boję się, że wrócimy tutaj za kilka dni z niczym, zupełnie z pustymi rękoma. Rozumiesz?

-Rozumiem, ale będziesz miała świadomość, że próbowałaś. – Pocałował mnie w czoło przytulając do siebie. – Pamiętaj, że tutaj także masz rodzinę. Mnie. Dzieci. Moją mamę. Siostrę. Brata i całą resztę.

-Pamiętam. – Szepnęłam. – Pamiętam.

***

Siedziałem w firmie przeglądając i podpisując masę papierów, które zebrały się pod moją nieobecność. Na czas mojej podroży do Wielkiej Brytanii muszę dać swoje pełnomocnictwo bratu lub Candice, bo po powrocie w poniedziałek nie uda mi się nawet wejść do biura przez nadmiar papierów. Wcisnąłem jeden guzik w telefonie tym samym przywołując blondynkę do mojego biura.

-Potrzebowałeś mnie? – Weszła do środka poprawiając grzywkę.

-Tak. Napisze pełnomocnictwo, które przekażesz jutro mojemu bratu.

-Pełnomocnictwo?

-Tak, na podpisywanie dokumentów. Ja dziś wyjeżdżam i wrócę do pracy dopiero w poniedziałek, a nie chce się zasypać tymi papierami.

-Gdzie wyjeżdżasz? – Zapytała podchodząc bliżej biurka.

-Lecę dziś z Julią do Wielkiej Brytanii.

-Julią? – Spojrzała otwierając szeroko oczy. – Myślałam, że…

-Co myślałaś? – Spojrzałem na nią nie rozumiejąc jej zachowania.

-Sądziłam, że pozbyłeś się jej z życia po tych wszystkich nowinkach, które wyciekły w ostatnim czasie.

-Skąd o tym wiesz? – Zapytałem odkładając teczki i wstając od biurka.

-Plotki się szybko rozchodzą. – Uśmiechnęła się delikatnie.

-Kłamiesz. O tej sytuacji wie tylko moja najbliższa rodzina. Nikt by Ci o tym nie powiedział…- zawiesiłem się łącząc fakty. – To ty…

-Co ja?

-Ty wysłałaś mi te dokumenty. – Spojrzałem na nią.

-Nie wiem, o jakich dokumentach mówisz. – Odparła spuszczając szybko wzrok i biorąc do ręki teczki.

-Doskonale wiesz. Ty wysłałaś mi te wszystkie dokumenty dotyczące przeszłości Julii, prawda? Dlaczego?

-Okej, to byłam ja. -  Usiadła na fotelu wyjątkowo zadowolona z siebie. – Chroniłam Cię. Twoje życie. Firmę. Nie można jej ufać.

-Prosiłem Cię o to? – Oparłem się zdenerwowany o biurko, ale nie dałem jej możliwości odpowiedzi. – Kim Ty jesteś żeby mieszać się w moje życie. Ufałem Ci!

-Możesz ufać nadal…-wtrąciła się. – Ian, zrobiłam to dla Ciebie. Świata nie widziałeś poza nią. Wiecznie Julia to, Julia tamto. Miała nawet wpływ na projekty, które ja robiłam. Wiesz jak się czułam? Fatalnie. Wpuściłeś ją w nasz świat bez żadnego zabezpieczenia i widzisz, kogo wpuściłeś?

-Ja nadal nie widzę po za nią świata. – Odpowiedziałem spokojnie. – Wyjaśniliśmy sobie wszystko i jesteśmy razem. I wiesz czego żałuję? Tego, że Ci zaufałem, bo gdybyś naprawdę się o mnie troszczyła nie wysłałabyś mi tego anonimowo pocztą.

-Nie chciałam widzieć jak cierpisz…

-Może po prostu zabrakło Ci odwagi, ale mam nadzieję, że zdobędziesz się na nią na rozmowie o pracę.

-Rozmowa o pracę?

-Tak. Zacznij szukać, bo w tej chwili jesteś zwolniona. Jutro możesz odebrać swoje dokumenty. – Powiedziałem siadając za biurkiem.

-Żartujesz?

-Wyglądam jakbym się śmiał? To tyle, żegnam.

-Ian, proszę…

-Do widzenia albo zadzwonię po ochronę. – Rzuciłem krótko podnosząc słuchawkę od telefonu. Wpatrywała się we mnie jeszcze przez chwilę aż w końcu czerwona ze złości opuściła mój gabinet.

***

-Wszystko masz? – Zapytałem widząc schodzącą Julię po schodach.

-Tak myślę. – Uśmiechnęła się niepewnie.

-Niuniu, będziesz tęsknić? – Zapytała Bells przytulając się do jej nóg.

-Oczywiście królewno. – Uśmiechnęła się szeroko kucając przy niej. – Przywiozę Ci coś, zgoda?

-Zgoda. – Pocałowała ją w policzek ponownie przytulając.

-Ja poproszę jakąś piękną sukienkę. – Zaśmiała się Bec podchodząc do nas.

-Jeszcze jakieś życzenia?  - Zaśmiałem się obejmując ją ramieniem.

-Buty i torebka do sukienki? – Uśmiechnęła się szeroko całując mnie w policzek.

-Dla mnie słodycze. – Krzyknął Sebastian z salonu zapatrzony w telewizor.

-Nie przyjdziesz się pożegnać? – Skarciła go Bec.

-Nie wyjeżdżają na koniec świata, bez przesady.

-Kochany jak zawsze. – Zaśmiała się Julia. – Kupię Ci sukienkę. – Puściła oczko do Bec całując ją w policzek.

-Taksówka już jest. – Powiedziałem wyglądając przez okno. – Bądźcie grzeczni i nie dokuczajcie babci. – Pocałowałem Bec w czoło. – Rozumiemy się? – Kucnąłem obok Bell.

-Oczywiście tatko, jasne jak słońce! – Rzuciła mi się na szyję.

-Wszystko ok? – Zapytała Julia idąc do taksówki. – Odkąd wróciłeś jesteś spięty.

-Miałem ciężki dzień w pracy. – Odparłem wkładając walizki do bagażniki. – Zmęczony jestem.

-Rozumiem. – Uśmiechnęła się i bez zbędnych słów wsiadła do samochodu.